Agroeca dentigera to gatunek pająka należący do rodziny obniżowatych.
Ten gatunek został opisany w 1913 roku przez Władysława Kulczyńskiego.
Samce mają długość ciała w przedziale od 4,3 do 5,8 mm, podczas gdy samice mierzą od 5,45 do 6,8 mm. Karapaks u czterech samców zmierzono na długość od 2,02 do 2,26 mm oraz szerokość od 1,63 do 1,8 mm, zaś u czterech samic długość wynosiła od 2,18 do 2,6 mm i szerokość od 1,74 do 1,87 mm. Ubarwienie karapaksu jest żółtawobrązowe, z czterema ząbkowanymi pasami po bokach, ciemnobrązowymi brzegami oraz rudobrązowymi jamkami. Obie pary przednich oczu są ustawione w jednej linii, natomiast tylno-boczna para oczu znajduje się bardziej z przodu niż tylno-środkowa. Szczękoczułki mają rudobrązowy kolor z trzema ząbkami na krawędzi przedniej i dwoma na tylnej. Warga dolna, sternum oraz odnóża również są rudobrązowe. Wierzch opistosomy (odwłoka) samca przybiera kolor jasnoszary do jasnobrązowego, z delikatnie zaznaczonymi szewronami, natomiast samicy jest rudobrązowy z subtelnymi, ciemniejszymi kropkami po bokach. Spód opistosomy ma odcień żółtawobrązowy z lekkim odcieniem szarości. Uda pająka posiadają po trzy kolce na grzbietowych stronach.
Nogogłaszczki samca charakteryzują się krótką, szeroką, tępo zakończoną apofizą retrolateralną oraz apofizą medialną w formie kilofa. Apofiza tegularna w części odsiebnej jest rozwidlona na dwa cienkie odgałęzienia, z czego zewnętrzne jest mocno zakrzywione. Embolus znajduje się za konduktorem. Płytka płciowa samicy ma nieco sercowaty kształt, z dwoma strukturami przypominającymi katurki, a otwory kopulacyjne umiejscowione są bocznie, z przedsionkiem podzielonym przegrodą środkową. Przewody kopulacyjne są szerokie, a zbiorniki nasienne, umiejscowione w bruździe epigastrycznej, mają po jednym gruczole.
Pająk ten został zaobserwowany w Wielkiej Brytanii, Belgi, Holandii, Niemczech, Szwecji, Finlandii, Polsce, Litwie, Białorusi, Ukrainie, Rumunii, Rosji, Włoszech oraz Turcji. Jest to gatunek bardzo rzadko spotykany. Preferuje wrzosowiska w pobliżu torfowisk, nadmorskie trzcinowiska oraz kępy turzycy sztywnej. Pająk jest aktywny przez cały rok, z największą intensywnością wczesnym latem oraz jesienią.
== Przypisy ==