Agra max

Agra max to gatunek chrząszcza należący do rodziny biegaczowatych oraz podrodziny Lebiinae.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek ten został opisany w 2010 roku przez Terry’ego L. Erwina, na podstawie pojedynczej samicy, która została odłowiona w lutym 1938 roku w Novej Teutonii, w brazylijskim stanie Santa Catarina. Epitet gatunkowy został nadany na cześć karabidologa Maxa Liebke.

Wraz z pokrewnymi gatunkami, takimi jak A. cruciaria, A. grace, A. minasianus, A. notpusilla, A. perforata, A. pseudopusilla oraz A. pusilla, tworzy grupę gatunków pusilla w obrębie rodzaju.

Morfologia

Ten chrząszcz ma długość ciała wynoszącą 7 mm oraz szerokość 1,5 mm. Głowa i przedplecze mają metalicznie czarne ubarwienie z niebieskim połyskiem. Warga górna jest umiarkowanie wydłużona, z ściętą krawędzią na wierzchołku. Punktowanie na policzkach i potylicy jest grube i rozproszone, a w niektórych miejscach oszczecone. Czoło jest gładkie i lekko wyniesione, natomiast boki są wklęsłe i pomarszczone. Czułki są smoliste, z subtelnym niebieskim połyskiem oraz rudymi trzonkami. Przedplecze charakteryzuje się grubym i gęstym punktowaniem oraz nieco rozszerza się w środkowej części. Pokrywy mają matową powierzchnię w błękitnym kolorze, są wyraźnie wypukłe, z nieco żebrowatymi międzyrzędami, a także posiadają sitkowate punkty w pojedynczych i miejscami podwójnych rzędach na międzynerwiach, oraz niesymetryczne ząbki na wierzchołkach. Szczecinki na zapiersiu są rozmieszczone rzadko. Odnóża mają uda w dwóch kolorach.

Ekologia i występowanie

Owad ten jest arborikolem, który zasiedla korony drzew w równikowych lasach deszczowych, gdzie poluje na drobne stawonogi. Dorosłe osobniki są długoskrzydłe i potrafią latać. Często są przyciągane do sztucznych źródeł światła i były obserwowane w porze suchej. Larwy rodzaju Agra rozwijają się pod korą drzew, aczkolwiek czasami opuszczają swoje kryjówki.

Jest to gatunek neotropikalny, występujący na średnich wysokościach w obszarze Mata Atlântica. Jest endemiczny dla Brazylii i znany jedynie z lokalizacji typowej.

Przypisy