Agostino Rivarola (urodzony 14 marca 1758 roku w Genui, zmarły 7 listopada 1842 roku w Rzymie) był włoskim kardynałem.
Życiorys
Rivarola przyszedł na świat 14 marca 1758 roku jako syn Negrone Rivaroli i Marianny Cambiasi. Kształcił się w zakresie prawa cywilnego i kanonicznego w Collegio Clementino. Po ukończeniu studiów objął stanowisko sekretarza audytorów Roty Rzymskiej oraz referendarza Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. W 1797 roku został zmuszony do opuszczenia Rzymu przez wojska napoleońskie, co skłoniło go do ucieczki najpierw do Genui, a potem do Parmy, gdzie spotkał Pius VI, którego bezskutecznie próbował uwolnić. W 1807 roku został aresztowany przez Francuzów i osadzony najpierw w Pesaro, a następnie w Rimini. Po uwolnieniu wrócił do Genui, gdzie jego brat sprawował urząd burmistrza.
W 1814 roku Pius VII powołał go na delegata apostolskiego, odpowiedzialnego za przywrócenie władzy papieskiej w Rzymie. W tym samym roku otrzymał stanowisko kleryka Kamery Apostolskiej, a dwa lata później został prefektem Pałacu Apostolskiego. 1 października 1817 roku został mianowany kardynałem diakonem, przyznano mu diakonię Sant’Agata de’ Goti. 12 października 1819 roku przyjął święcenia diakonatu, a 5 października 1823 roku – prezbiteratu. Po przyjęciu święceń pełnił funkcję legata w Rawennie, a dwa lata później – wicelegata w Forlì.
W 1826 roku, po ogłoszeniu amnestii przez Leona XII, doszło do zamachu na życie Rivaroli, w wyniku którego zginął członek delegacji kardynała w wyniku strzału z muszkietu. Papież powołał komisję pod przewodnictwem Filippa Invernizziego, która miała zbadać okoliczności tego incydentu. Dwa lata później komisja przedstawiła raport wskazujący winę pięciu osób, które zostały skazane na śmierć, a wyroki wykonano jeszcze tego samego roku w Rawennie. W latach 1827–1833 pełnił funkcję prefekta Kongregacji ds. Wód, a w latach 1840–1842 był prefektem Kongregacji Dobrego Rządu. Zmarł 7 listopada 1842 roku w Rzymie.