Agostino Agazzari
Agostino Agazzari (urodzony 2 grudnia 1578 w Sienie, zmarły 10 kwietnia 1640 tamże) był włoskim kompozytorem działającym w okresie baroku.
Tworzył psalmy, madrygały, motety, muzykę kościelną oraz dzieła sceniczne, w tym dramat pastoralny Eumelio z 1606 roku, który czerpał inspiracje z wzorców florenckich i stosował rozbudowane formy wariacyjne w zwrotkach. Opracował również zasady dotyczące wykorzystania basso continuo. Jest autorem prac teoretycznych takich jak Del sonare sopra il basso eon tutti li stromenli e dell’ uso loro nel concerto (Siena, 1607) oraz La musica ecclesiastica (Siena, 1638).
Agazzari dokonał podziału instrumentów muzycznych na fundamentalne (prowadzące bas generalny) oraz ornamentalne (prowadzące melodię), co było zgodne z charakterystycznym dla epoki barokowej dualizmem monodii. W tym ujęciu, głos basowy pełnił rolę akompaniamentu, natomiast głos sopranowy odpowiadał za melodię. Doceniał twórczość Giovanniego Pierluigiego da Palestriny, a także uważał, że dyminucja „wnosi piękno do koncertu”. W 1609 roku rozpowszechnił nieprawdziwą anegdotę mówiącą, że msza skomponowana przez Palestrinę, Missa Papae Marcelli, przyczyniła się do zachowania muzyki wielogłosowej w liturgii chrześcijańskiej dzięki papieżowi Marcelemu II. Historię tę później przytoczył Michael Praetorius w swoim dziele Syntagma musicum.
Przypisy
Bibliografia
- Manfred Bukofzer: Muzyka w epoce baroku: od Monteverdiego do Bacha. tł. Elżbieta Dziębowska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970.
- Józef Michał Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska: Historia muzyki. T. 1. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, seria: Compendium Musicum. ISBN 83-224-0384-4.