Agnozja wzrokowa
Agnozja wzrokowa to rodzaj agnozji, który charakteryzuje się brakiem zdolności do rozpoznawania obiektów za pomocą wzroku, mimo że nie występują pierwotne deficyty sensoryczne ani upośledzenie funkcji intelektualnych.
To zaburzenie zostało po raz pierwszy opisane przez Zygmunta Freuda w 1891 roku, choć było znane już wcześniej. W 1890 roku Heinrich Lissauer zdefiniował dwa typy zaburzeń rozpoznawania: formę apercepcyjną oraz asocjacyjną. W agnozji apercepcyjnej występują deficyty w procesie przetwarzania bodźców, co uniemożliwia utworzenie całościowego spostrzeżenia. Natomiast w agnozji asocjacyjnej spostrzeżenie jest tworzone, ale nie pozostawia śladów pamięciowych, które są niezbędne do nadania mu znaczenia.
Wyróżnia się kilka rodzajów agnozji wzrokowej:
- wzrokowa agnozja przedmiotów
- agnozja symultatywna (symultanagnozja)
- agnozja wzrokowo-przestrzenna
- agnozja twarzy (prozopagnozja)
- agnozja barw
- czysta ślepota słów (aleksja agnostyczna)
Wszystkie rodzaje agnozji wzrokowej są wynikiem uszkodzenia płatów potylicznych.
Bibliografia
Kevin Walsh, David Darby: Neuropsychologia kliniczna. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2014, s. 279. ISBN 978-83-7489-540-8.
Zobacz też
- zespół Antona
- zespół Klüvera-Bucy’ego
- zespół widzenia mimo ślepoty