Agnieszka Ewa Dąbrowska
Agnieszka Ewa Dąbrowska (ur. 6 czerwca 1943 w Wylągach) to polska radca prawny oraz działaczka opozycyjna.
Życiorys
Ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego w 1969 roku oraz aplikację sędziowską w 1972 roku. Pracowała jako referentka prawna w PKS Żywiec w latach 1969–1973, a następnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Szczecinie w okresie 1975–1977. W latach 1977-1979 pełniła funkcję specjalistki w Wydziale Gospodarki Terenami w Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie. Później pracowała jako radczyni prawna w Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni (1979–1993), Kuratorium Oświaty i Wychowania oraz w Spółdzielni Mieszkaniowej Regalica w Gryfinie (1989–1993), a także w oddziale Narodowego Banku Polskiego w Szczecinie od 1993 roku.
W latach 1978–1981 współpracowała z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela w Warszawie oraz Szczecinie. Od września 1980 roku współorganizowała spotkania w stoczniowym Domu Kultury Korab oraz w Parku Jana Kasprowicza w Szczecinie z udziałem takich osób jak Jacek Kuroń, Bronisław Geremek oraz Władysław Siła-Nowicki. Od 1 listopada 1980 roku pełniła rolę radczyni prawnej w Biurze Prawnym „Solidarność” MKZ Szczecin/ZR Pomorze Zachodnie. W 1981 roku była członkinią komisji negocjacyjnej „Solidarności” w rozmowach z Ministerstwem Pracy dotyczących emerytur. W czerwcu i lipcu 1981 roku była delegatką na I Wojewódzki Zjazd Delegatów Regionu Pomorze Zachodnie, a we wrześniu i październiku tego samego roku na I Krajowy Zjazd Delegatów.
14 grudnia 1981 roku została zwolniona z pracy i zaangażowała się w nieformalne struktury podziemne. Jej działalność obejmowała kolportowanie wydawnictw podziemnych, prowadzenie listy represjonowanych oraz przekazywanie informacji Konradowi Marusczykowi w Gdańsku. Była łączniczką wśród opozycyjnych adwokatów, takich jak Jan Olszewski i Władysław Siła-Nowicki. Wiele razy była przesłuchiwana i poddawana rewizjom, a w marcu 1983 roku zatrzymano ją na 48 godzin. W tym samym roku była delegatką na I Zjazd Samorządu Radców Prawnych. W latach 1983–1986 współpracowała z podziemnym pismem „Obraz” oraz organizowała spotkania z opozycjonistami w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie. W sierpniu 1988 roku, wspólnie z Krystyną Bodnar i Grzegorzem Jankowskim, zajmowała się obsługą prawną strajków w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie. Była również objęta stałą kontrolą operacyjną Służby Bezpieczeństwa w Szczecinie.
W Okręgowej Izbie Radców Prawnych pełniła funkcje wicedziekanki w 1987 roku oraz dziekanki w latach 1991–2003. W 1995 roku dołączyła do Krajowej Rady Radców Prawnych.
Córka Władysława Siły-Nowickiego oraz Ireny Siły-Nowickiej, siostra Marii Nowickiej-Marusczyk.
Odznaczenia
- Złota Odznaka Zasłużony dla Samorządu Radców Prawnych (1998)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz samorządu radców prawnych” (1999)
- Krzyż Wolności i Solidarności (2016)