AGM-78 Standard ARM
AGM-78 Standard ARM (akronim od angielskiego Anti Radiation Missile – przeciwradarowy pocisk rakietowy) to amerykański naddźwiękowy pocisk rakietowy klasy powietrze-ziemia, zaprojektowany do neutralizacji urządzeń radarowych przeciwnika, zwłaszcza systemów obrony przeciwlotniczej. Posiada zdolność naprowadzania się na źródło emitowanych sygnałów radarowych i został stworzony przez firmę General Dynamics.
Historia
Pocisk został opracowany na potrzeby US Navy pod koniec lat 60. jako następca AGM-45 Shrike, który okazał się niezadowalający z powodu swojego małego zasięgu, krótkiej głowicy i nieefektywnego systemu naprowadzającego. W odpowiedzi na te problemy, General Dynamics podjęło się skonstruowania nowej broni, bazując na pocisku klasy woda-powietrze RIM-66 Standard MR. Prace konstrukcyjne rozpoczęto w 1966 roku, a pierwsze testy miały miejsce w 1967 roku, z seryjną produkcją pocisków, która zaczęła się na początku 1968 roku.
Pocisk AGM-78 otrzymał nazwę STARM, będącą skrótem od Standard ARM. Jego pierwsza wersja, A1 Mod 0, była w zasadzie powietrzną wersją pocisku RIM-66, z głowicą naprowadzającą na źródło promieniowania radarowego, wzorując się na pocisku Shrike. Napęd stanowił silnik rakietowy Aerojet Mark 27 MOD 4. Do zalet pocisku należały cięższa głowica, większy zasięg (ponad 90 km) oraz wyższa prędkość, co skracało czas reakcji obsługi radaru. Choć nowy pocisk był bardziej efektywny, jego koszt był znacznie wyższy od AGM-45 (około 20 razy), który pozostał w użyciu przez dłuższy czas. Dodatkowo, duże wymiary i masa ograniczały jego zastosowanie, a pocisk był przeznaczony do przenoszenia przez samoloty F-4G Wild Weasel, F-105F/G Thunderchief oraz A-6B/E Intruder.
Wersje pocisku AGM-78
Równolegle do pierwszej wersji AGM-78A stworzono pocisk ćwiczebny ATM-78A, który miał te same wymiary i masę, lecz nie był wyposażony w systemy naprowadzające, głowicę bojową ani silnik.
W wersji AGM-78A2 wprowadzono system BDA (Bomb Damage Assessment) oraz fosforowy znacznik celu, który miał za zadanie wskazanie miejsca uderzenia pocisku innym samolotom w trakcie kontynuacji ataku.
W 1969 roku rozpoczęto produkcję ulepszonego modelu AGM-78B, który był wyposażony w system naprowadzający zdolny do namierzania radarów w różnych pasmach, eliminując konieczność wyboru jednej z głowic przed startem. Zainstalowano również prostą pamięć, która umożliwiała zapisanie pozycji celu i kontynuację lotu pocisku nawet po wyłączeniu promieniowania wrogiego radaru. Poprzednie generacje pocisków przeciwradarowych traciły cel po ustaniu promieniowania, co skłaniało do cyklicznego włączania i wyłączania radarów przez baterie przeciwlotnicze jako strategię obronną.
Niektóre pociski starszej wersji AGM-78A1 zmodernizowano, dodając nową głowicę naprowadzającą z układem pamięci, co skutkowało powstaniem pocisków oznaczonych jako AGM-78A4. Wersja AGM-78B była najważniejszą i najbardziej powszechnie używaną wersją, zwłaszcza przez samoloty USAF F-4G Phantom II podczas misji Wild Weasel.
Wersja ćwiczebna pocisku AGM-78B była oznaczona jako ATM-78B.
Na początku lat 70. zaprezentowano kolejną wersję AGM-78C, której celem było zwiększenie efektywności oraz obniżenie kosztów produkcji. W tej wersji również zainstalowano fosforowy znacznik celu, a część pocisków wcześniejszych wersji zmodernizowano do standardu AGM-78C. Dla tej wersji stworzono także pocisk treningowy, który oznaczono jako ATM-78C.
W latach 1973-1976 powstała kolejna wersja AGM-78D z nowym silnikiem rakietowym. Następna modyfikacja, AGM-78D2, otrzymała nowy aktywny zapalnik optyczny, co zwiększyło niezawodność, oraz nową głowicę bojową o masie 100 kg. Wersja treningowa nosiła oznaczenie ATM-78D.
Na bazie AGM-78 stworzono także pocisk przeciwradarowy RGM-66D, który był wystrzeliwany z wyrzutni okrętowych, oraz przeciwlotniczy pocisk klasy powietrze-powietrze AIM-97 Seekbat.
Łącznie wyprodukowano ponad 3000 pocisków AGM-78 wszystkich wersji. Produkcję zakończono w 1976 roku, jednak pociski były użytkowane przez około 10 lat, zanim zastąpiono je nowym pociskiem AGM-88 HARM.