AGM-28 Hound Dog to amerykański, naddźwiękowy pocisk rakietowy o konstrukcji skrzydlatej, produkowany przez firmę North American Aviation, który był używany przez bombowce strategiczne B-52.
Geneza
W momencie wprowadzenia bombowca Boeing B-52 do arsenału US Air Force, stało się oczywiste, że ma on ograniczone możliwości dotarcia do celów i przeprowadzenia bombardowania za pomocą tradycyjnych bomb swobodnie spadających. Aby zachować zdolności bojowe, podjęto decyzję o wyposażeniu go w jądrowe pociski skrzydlate, które mogłyby atakować cele z bezpiecznej odległości, poza zasięgiem systemów obrony przeciwlotniczej. 15 marca 1956 roku ogłoszono General Operational Requirement 148 (GOR-148), które określało zapotrzebowanie na naddźwiękowy pocisk skrzydlaty o zasięgu około 1000 km, przystosowany do noszenia przez B-52. W 1957 roku B-52 i jego pociski skrzydlate zostały sklasyfikowane jako Weapon System 131 (WS-131). Wśród firm pracujących nad tym projektem, na czoło wysunął się oddział Missile Development Division firmy North American Aviation. Nowy pocisk korzystał z wielu komponentów pochodzących z rakiety SM-64 Navaho, również opracowywanej przez North American. Propozycje tej firmy zostały zaakceptowane przez dowództwo sił powietrznych, które 21 sierpnia 1957 roku przyznało North American kontrakt na rozwój pocisku w ramach WS-131. Jesienią 1957 roku pocisk otrzymał oznaczenie GAM-77 oraz nazwę Hound Dog. Testy aerodynamiczne modelu rozpoczęły się w listopadzie 1958 roku, a 23 kwietnia 1959 roku prototyp został zrzucony z bombowca NB-52B, wykonując pierwszy lot z wykorzystaniem własnego napędu. W październiku 1959 roku odbył się pierwszy lot kierowany.
Konstrukcja
Pocisk charakteryzował się smukłym kadłubem oraz układem przedniego, płytowego usterzenia poziomego. W tylnej części znajdowały się skrzydła o obrysie delta z ściętymi końcówkami. Sterowanie poprzeczne realizowano poprzez różnicowe wychylanie płyt przedniego usterzenia, natomiast sterowanie podłużne odbywało się dzięki ich zgodnemu wychyleniu. Zastosowano silnik odrzutowy Pratt & Whitney J52-P-3, generujący ciąg 3400 kG (33,34 kN). System kierowania pociskiem, również oparty na technologii z Navaho, składał się z systemu nawigacji bezwładnościowej oraz układu astronawigacyjnego Kollsman KS-120. System astronawigacyjny umieszczony w belce bombowca służył do korekcji lotu pocisku oraz wspomagania nawigacji samego bombowca. System ten był na tyle efektywny, że możliwe było kontynuowanie misji nawet w przypadku awarii nawigacji bombowca. Klasyczny sposób odpalenia pocisku zakładał start na wysokości około 12 000 metrów, po czym pocisk samodzielnie wznosił się na pułap około 16 700 m, utrzymując prędkość 2,0 – 2,2 Ma. Przed dotarciem do celu, przechodził w tryb lotu ślizgowego, osiągając prędkość 2,5 Ma. Innowacją w tamtych czasach była możliwość zaprogramowania trasy lotu pocisku w sposób łamany, nie prowadzący bezpośrednio do celu.
Służba
21 grudnia 1959 roku US Air Force odebrały pierwszy seryjny pocisk GAM-77 Hound Dog. Szkolenie z wykorzystaniem nowego uzbrojenia rozpoczęło się na początku 1960 roku, a 1 marca tego samego roku miało miejsce pierwsze samodzielne odpalenie pocisku przez siły powietrzne, bez wsparcia specjalistów z North American (niektóre źródła podają, że wydarzenie to miało miejsce 29 lutego). Do przenoszenia pocisków przystosowane były bombowce typu B-52G i B-52H. Po zakończeniu produkcji tych wersji, około 35 starszych wersji B-52D, E i F zostało przystosowanych do użycia pocisków Hound Dog, co łącznie dało 295 bombowców uzbrojonych w ten typ pocisków. W pierwszej połowie 1961 roku opracowano ulepszoną wersję, oznaczoną jako GAM-77A, przystosowaną do współpracy z nowym systemem astronawigacyjnym Kollsman KS-140. Pierwsze próby nowego pocisku miały miejsce 20 czerwca 1961 roku, a produkcja tej wersji trwała do 28 marca 1963 roku, kiedy to wyprodukowano łącznie 722 pociski GAM-77 i GAM-77A. We wrześniu 1962 roku zmieniono oznaczenia pocisków: GAM-77 stał się AGM-28A, natomiast GAM-77A został oznaczony jako AGM-28B. W wrześniu 1961 roku pierwsza jednostka B-52G uzbrojona w Hound Dog osiągnęła gotowość bojową – było to 5 Skrzydło Bombowe z bazy Travis w Kalifornii. Do 1963 roku 29 dywizjonów B-52G, H, D, E i F miało na swoim wyposażeniu te pociski. Samoloty przenoszące Hound Dog nie były uzbrojone w bomby, a w ich komorach bombowych umieszczano bezpilotowe samoloty pułapki, które miały imitować radarowe odbicie bombowca B-52. W 1972 roku, w związku z wprowadzeniem pocisków AGM-69A, podjęto decyzję o wycofaniu Hound Dog. Ostatni pocisk odpalono 24 lipca 1973 roku, a do 30 czerwca 1975 roku wszystkie Hound Dog zostały wycofane. 15 czerwca 1978 roku zdemontowano ostatni AGM-28B (z wyjątkiem egzemplarzy muzealnych).
Bibliografia
Jerzy Gruszczyński. Amerykańskie pociski skrzydlate klasy „powietrze-ziemia” cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 6, s. 35-42, 1999. ISSN 1230-1655.