AGM-137 TSSAM
AGM-137 TSSAM to nieosiągnięty projekt amerykańskiego pocisku manewrującego o obniżonej widoczności, przeznaczonego do atakowania celów lądowych. Program badawczo-rozwojowy zakończono bez wprowadzenia do produkcji w 1995 roku.
Historia
Prace nad nowym pociskiem rozpoczęły się w 1986 roku, z inicjatywy United States Air Force. Celem było stworzenie całej rodziny pocisków, które miały być używane przez siły powietrzne, a także United States Navy oraz United States Army (stąd nazwa Tri-Service Standoff Attack Missile). Decyzja ta była wynikiem wcześniejszych ustaleń sekretarza obrony USA, dotyczących współpracy różnych rodzajów wojsk. Wersja dla sił powietrznych oraz marynarki miała być przystosowana do przenoszenia przez samoloty B-52H (dwanaście pocisków w wewnętrznej komorze uzbrojenia), Rockwell B-1B Lancer oraz Northrop B-2 Spirit (oba zdolne do przenoszenia do ośmiu pocisków), a także przez General Dynamics F-16 Fighting Falcon (wersja C/D) i McDonnell Douglas F/A-18 Hornet (wersja C/D), które mogły przenosić po dwa pociski. Pocisk zaplanowany dla sił lądowych miał być odpalany z wieloprowadnicowej wyrzutni rakietowej M270 MLRS.
AGM-137 miał charakteryzować się właściwościami stealth. Do analizy efektywnej powierzchni odbicia oraz ustalenia optymalnej konfiguracji płatowca pocisku wykorzystano samolot Northrop Tacit Blue. Naprowadzanie pocisku miało odbywać się za pomocą systemu Global Positioning System w fazie lotu, a w końcowej fazie miała być używana kamera termowizyjna. Planowano, że pocisk wejdzie do uzbrojenia w latach 1999–2002. Jednak problemy techniczne oraz rosnące koszty programu doprowadziły do jego anulowania w 1995 roku. Wiedza zdobyta podczas prac nad AGM-137 została wykorzystana do rozwoju pocisku AGM-158 JASSM.
Bibliografia
„Lotnictwo”, nr 1 (1995), s. 14, ISSN 0867-6763.