AGM-122 Sidearm – amerykański pocisk przeciwradarowy
Na początku lat 80. XX wieku Korpus Piechoty Morskiej USA (US Marine Corps) rozpoczął poszukiwania lekkiego pocisku przeciwradiolokacyjnego, który mógłby być używany przez śmigłowce bojowe oraz samoloty szturmowe. Ostatecznie wybrano propozycję firmy Motorola, która zaproponowała adaptację rakiety powietrze-powietrze AIM-9C Sidewinder. W przeciwieństwie do innych wersji Sidewindera, wersja C była naprowadzana za pomocą półaktywnej głowicy radarowej. Pociski tej wersji były używane wyłącznie przez samoloty F-8 Crusader, a po ich wycofaniu z służby w magazynach pozostało 885 pocisków AIM-9C. Motorola zaproponowała zamianę półaktywnej głowicy radiolokacyjnej na głowicę pasywną, która naprowadzała się na źródło promieniowania radarowego. Do wykrywania celów miał służyć pokładowy system ostrzegający przed opromieniowaniem wiązką radaru. Rakiety AGM-122 zostały wprowadzone do uzbrojenia USMC pod koniec lat 80. i były używane przez śmigłowce Bell AH-1 Cobra oraz samoloty AV-8B Harrier II.
Dane taktyczno-techniczne
- Masa: 88,5 kg
- Masa głowicy bojowej: 4,5 kg
- Długość: 2,87 m
- Średnica kadłuba: 0,127 m
- Rozpiętość: 0,63 m
- Prędkość: ?? km/h
- Zasięg: 4 km
Bibliografia
Krzysztof Nicpoń. Pociski przeciwradiolokacyjne. Zachód. „Nowa Technika Wojskowa”. 1996. Nr. 5. s. 32-36. ISSN 1230-1655.