Aglaofiton
Aglaofiton (łac. Aglaophyton major) to jedna z najstarszych roślin telomowych, klasyfikowana jako ryniofit, pierwotnie przypisana do rodzaju Rhynia. Uważa się, że występowała na brzegach jezior, rzek oraz w bagnistych obszarach wczesnego dewonu (pragu).
Sporofit tej rośliny charakteryzował się kłączami z chwytnikami. Z kłącza wyrastały pędy, które rozgałęziały się w sposób widlasty (dychotomicznie) i osiągały wysokość od 30 do 60 cm. Na szczytach tych pędów znajdowały się stosunkowo duże, wrzecionowate zarodnie. Zarodniki zostały opisane pod odrębną nazwą Retusotriletes. Męski gametofit aglaofitona prawdopodobnie odpowiada odkrytemu później gatunkowi Lyonophyton rhyniensis (Remy et Remy, 1980).
W kłączach aglaofitonu znaleziono arbuskule, czyli strzępki grzybów, co świadczy o istnieniu mykoryzy arbuskularnej między tymi organizmami.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Aleksander A. Jachowicz, Sonia S. Dybova-Jachowicz, Paleobotanika, Katowice: Wydawnictwo UŚ, 2003, ISBN 83-226-1261-3, OCLC 69589081. Brak numerów stron w książce.