Aghwan Babajan

Aghwan Babajan (orm. Աղվան Բաբայան, ros. Агван Бабаян, ur. 5 listopada 1919 w wiosce Taratumb w Armenii, zm. 17 stycznia 1992 w Erywaniu) był radzieckim wojskowym, młodszym porucznikiem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Urodził się w rodzinie ormiańskiej, pochodzącej z klasy chłopskiej. W 1939 roku ukończył technikum pedagogiczne w Erywaniu, gdzie pracował jako nauczyciel. W styczniu 1940 roku został powołany do Armii Czerwonej. Od lipca 1941 roku brał udział w wojnie z Niemcami, walcząc na Froncie Południowo-Zachodnim, Północno-Kaukaskim, Południowym, 4 Ukraińskim, 1 Nadbałtyckim oraz 2 i 3 Białoruskim. W trakcie działań wojennych odniósł cztery rany. Od września 1941 do lutego 1942 roku był w niewoli, a następnie ukrywał się na okupowanym terytorium w Stawropolu. Po wyzwoleniu tych obszarów ponownie został powołany do Armii Czerwonej. Uczestniczył w obronie Kijowa, wyzwalaniu Kubania, a także w operacjach donbaskiej, melitopolskiej i krymskiej, w tym w wyzwalaniu Sewastopola oraz w operacjach białoruskiej, nadbałtyckiej i wschodniopruskiej.

Wyróżnił się podczas szturmu Sewastopola 8 maja 1944 roku, gdy jako dowódca plutonu w 647 pułku piechoty 216 Dywizji Piechoty 51 Armii 4 Frontu Ukraińskiego, w stopniu starszego sierżanta, z grupą żołnierzy zdołał zgranatować jeden z garnizonów wroga. Po wyeliminowaniu dowódcy batalionu przejął jego dowodzenie i brał udział w walkach o miasto, zdobywając wiele dzielnic oraz zadając Niemcom znaczne straty. Za swoje dokonania otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego oraz Order Lenina, a wkrótce awansował na młodszego porucznika. Brał udział w wyzwalaniu Białorusi oraz zdobywaniu Prus Wschodnich, uczestnicząc w likwidacji przasnysko-mławskiego zgrupowania przeciwnika (w składzie 49 Armii 2 Frontu Białoruskiego zimą 1945) oraz w zdobywaniu Królewca (w składzie 3 Armii 3 Frontu Białoruskiego).

Na koniec 1945 roku został zdemobilizowany i wrócił do Armenii, gdzie objął stanowisko zastępcy przewodniczącego komitetu wykonawczego sielsowietu. W 1947 roku został wybrany deputowanym do Rady Najwyższej Armeńskiej SRR. W 1955 roku ukończył Erywański Instytut Pedagogiczny, a w 1959 roku szkołę partyjną przy KC Komunistycznej Partii Armenii. Później pracował w miejskim komitecie wykonawczym Erywania, a także jako dyrektor parku kultury oraz na innych stanowiskach.