Aghori

Aghori (dewanagari: अघोरी, trl. aghorī) to tantryczny kierunek ascetyczny w hinduizmie, którego założycielem według tradycji jest Kina Rama z Varanasi lub Brahma Giri, uczeń Gorakhnatha. Ta tajemnicza społeczność wyróżnia się życiem na cmentarzach, pokrywaniem ciała prochami z kremacji oraz używaniem ludzkich kości w swoich rytuałach. W Indiach powszechnie przypisuje się im niezwykłe umiejętności magiczne (siddhi) oraz ekscentryczne zachowania. Inicjowani na tej duchowej ścieżce adepci nazywani są agoripanthinami (od Aghori Panth – drogi aghorich). Obecnie, tę ścieżką duchowego rozwoju podąża niewielka grupa zaawansowanych ascetów, wśród których najbardziej znanym był Aghoreśwar Baba Bhagwan Ram, mający uczniów w USA.

Etymologia nazwy

Nazwa „Aghori” pochodzi od sanskryckiego słowa घोर (ghora), oznaczającego „strach”, z przedrostkiem a- negującym oraz końcówką przymiotnikową -i. Zatem etymologicznie oznacza to „nieustraszony”. Odnosi się to do zachowań członków sekty, które wymagają przezwyciężenia lęku i obrzydzenia, co według ich wierzeń daje im moce magiczne. W rezultacie zaczęli budzić strach i obrzydzenie, związane z naruszaniem silnych tabu nieczystości w hinduizmie, dlatego w późniejszym sanskrycie oraz w hindi słowo अघोरी (aghori) oznacza brudny, nieczysty, obrzydliwy. Inna nazwa to Aughar (औघड़).

Geneza

Ruch aghorich uznaje się za odrębny od zakonu kapalików, który powstał w XIV wieku n.e. Chociaż mogą przypominać ascetów z średniowiecznego Kaszmiru, niektórzy nauczyciele podkreślają, że tradycja została zapoczątkowana przez Kina Ramę, słynnego ascetę z Varanasi, który według podań żył 150 lat i zmarł w drugiej połowie XVII wieku. Aghori uważają Kina Ramę za inkarnację boga Śiwy, a Swami Rama odwołuje się do opisów tych praktyk zawartych w Atharwawedzie.

Doktryna

Aghori są wyznawcami powszechnej hinduistycznej wiary w wyzwolenie (moksza) z cyklu reinkarnacji (samsara). Wyzwolenie to oznacza zrealizowanie własnej tożsamości z Absolutem. W związku z monoteistyczną doktryną, aghori utrzymują, że wszystkie przeciwieństwa są tożsame, a klasyczne hinduistyczne różnice pomiędzy czystością a nieczystością są ostatecznie iluzoryczne. Celem ich oczyszczania poprzez różne praktyki jest zrealizowanie niedualności poprzez przekraczanie społecznych tabu oraz dostrzeganie iluzorycznej natury wszystkich konwencjonalnych kategorii.

Aghori opierają swoje przekonania na dwóch zasadach:

pierwsza to, że bogowie są doskonałością;
druga to, że bogowie są odpowiedzialni za wszystko, co istnieje, w tym za każdy kamień, drzewo, zwierzę i myśl. Dlatego wszystko, co istnieje, musi być doskonałe, a zaprzeczenie tej doskonałości byłoby zaprzeczeniem natury bogów.

Z tego powodu aghori są znani z udowadniania swoich przekonań poprzez prowokacyjne i trudne do zaakceptowania zachowania oraz z dostrzegania piękna i doskonałości w społecznych tabu, takich jak nekrofagia. Pozyskują mięso, często z rozkładających się zwłok, z pól kremacyjnych lub wyławiają z rzek, gdzie wrzucane są niedopalone pozostałości.

Transmutacja materii

Swami Rama stwierdza, że jest to ezoteryczna ścieżka rozwoju oparta na energii wyższego rzędu niż prana, tworząca most pomiędzy „życiem tu a tym, co jest po śmierci”, oraz służąca uzdrawianiu. Według Pandita R. Tigunait, mistyczne moce (siddhi) demonstrowane przez mistrzów tej tradycji pochodzą z kultu ognia („surja widźńana”, Surja) oraz praktyk związanych z ćakrą manipura.

Kult

Aghori często w literaturze Zachodu są opisywani jako wyznawcy boga Śiwy. R. E. Svoboda, powołując się na swojego guru aghoriego Wimalanandę, wskazuje, że najwyższym bóstwem tej tantrycznej ścieżki jest Boska Matka (Adiśakti). Podobne poglądy przedstawia Mircea Eliade, wspominając o kulcie Śitala Dewi, Parnagiri Dewi oraz Kali.

Symbolika

Asceta aghori wzoruje się na Śiwie. Chodzi nago lub okrywa się całunem ze zwłok. Ciało pokrywa popiołem z miejsc kremacyjnych, które są uważane za nieczyste przez ortodoksyjnych braminów. Ich rytualne praktyki są symbolami ich niedualnych przekonań. Zwłoki, nad którymi medytują, symbolizują ich własne ciało, a rytuał spożywania mięsa zmarłych jest symbolem transcendencji ich niższej tożsamości oraz dowodem realizacji wyższej, wszechprzenikającej jaźni.

Towarzystwo psa

W opinii społecznej aghori spożywają pokarmy uznawane za nieczyste, podobnie jak psy. Niektóre źródła podają, że guru aghorich zawsze towarzyszy pies, który jest tradycyjnie uważany za wahanę, symbolicznego wierzchowca straszliwego aspektu Śiwy, znanego jako Bhajrawa.

Odejście

Zrealizowany aghoripanthin to osoba, która poprzez medytację przekroczyła dualizm życia i śmierci i jest już za życia „żywym trupem”, całkowicie zjednoczonym z Śiwą. Takich guru nie kremuje się w tradycyjny sposób, lecz grzebie w pozycji medytacyjnej w specjalnym pojemniku, a powyżej buduje świątynię mahasamadhi.

Liczebność

Pod koniec XIX wieku w Waranasi żyło około 200–300 ascetów aghori. Obecnie aghori cieszą się dużą popularnością wśród świeckich oraz hinduistów z klasy średniej, mają także wyznawców z Zachodu.

Centra kultu

Najbardziej znaną akhadą aghorich jest pustelnia Kina Ramy w Waranasi. Świątynia mahasamadhi (grobowa) Kina Ramy stanowi centrum pielgrzymkowe dla aghorich i ich wielbicieli. Inne centrum to Aghor sodh sansthan w Ravindrapuri w Waranasi. Każde miejsce kremacji (śmaśana) jest uważane za uświęcone i odpowiednie dla ascetów aghori, ponieważ ich doktryna postrzega cały świat jako jedno wielkie pole kremacyjne.