Agawa sizalowa
Agawa sizalowa, znana również jako agawa sizalska (Agave sisalana Perrine), to gatunek rośliny z rodziny agawowatych. Jej pochodzenie nie jest do końca ustalone, jednak jest uprawiana w wielu krajach na całym świecie. Z obszarów uprawy rozprzestrzeniła się i naturalizowała w Afryce, na Madagaskarze, w Australii, na Hawajach oraz na Karaibach. Jest to trzecia najważniejsza roślina włóknodajna, ustępująca jedynie bawełnie i jucie.
Morfologia
Pokrój
Jest to bylina, która osiąga wysokość do 2 m, a z kwiatostanem może sięgać nawet 10 m.
Liście
Liście tej rośliny są bardzo duże, mogą osiągać długość do 2 m. Mają mięsistą strukturę, ciemnozieloną barwę i równowąskolancetowaty kształt, a na ich wierzchołku znajduje się kolec. Liście tworzą rozetę, z której wyrasta łodyga kwiatostanowa, osiągająca wysokość do 10 m.
Kwiaty
Na końcu łodygi kwiatowej pojawia się kandelabrowy kwiatostan, który składa się z żółtobiałych, pachnących kwiatów. Okwiat tych kwiatów łączy się u dołu w rurkę i na górze dzieli na 6 łatek. Każdy kwiat zawiera jeden słupek oraz 6 pręcików. Jak wszystkie agawy, agawa sizalowa jest hepaksyntemem, co oznacza, że zakwita tylko raz w swoim życiu, a po przekwitnięciu obumiera.
Zastosowanie
Roślina włóknodajna: Agawa sizalowa dostarcza włókien znanych w handlu jako sizal. Te włókna charakteryzują się dużą wytrzymałością na rozerwanie i są wykorzystywane do produkcji lin, mat, worków, papieru, tarcz do gry w dart oraz wielu innych wyrobów. Roślina ta jest odporna na suszę, ponieważ potrafi magazynować wodę w swoich liściach, dlatego uprawiana jest głównie w rejonach o okresowo suchym klimacie. Początkowo była uprawiana tylko w Meksyku, ale z czasem jej uprawa rozprzestrzeniła się na inne obszary, takie jak Brazylia, Wschodnia Afryka, Indonezja, Antyle oraz Wyspy Bahama.
Roślina lecznicza: Agawa sizalowa zawiera hekogeninę, która jest surowcem do produkcji kortyzonu – ważnego sterydu stosowanego w leczeniu stanów zapalnych, uczuleń i świądu.
Przypisy
Bibliografia
Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4. Brak numerów stron w książce.