Agaton
Agaton (stgr. Ἀγάθων Agathon; ur. 447, zm. 401 p.n.e.) był greckim tragediopisarzem, który przez Ateńczyków był uznawany za czwartego wielkiego tragika, obok Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa. Był również kochankiem Pauzaniasza.
Życiorys
Informacje o życiu Agatona są skąpe. Pewnym jest, że w 407 r. p.n.e. opuścił Ateny. W podobny sposób jak Eurypides, udał się na dwór macedońskiego króla Archelaosa I, gdzie zmarł w 401 r. p.n.e.
Z jego twórczości zachowało się jedynie 40 wersów. Staranny styl Agatona kształtował się pod wpływem Gorgiasza oraz sofistów. W 416 r. p.n.e. zdobył pierwszą nagrodę w corocznym konkursie poetyckim za tragiczną trylogię, której tytuł nie przetrwał do dzisiaj.
Na podstawie wzmianków w Poetyce Arystotelesa, wiadomo, że Agaton wprowadzał wiele innowacji do swoich dzieł. Często usuwał chór z akcji utworów i ograniczał chóralne ody do krótkich interludiów. Jego najpopularniejszym dziełem jest tragedia Anteusz, której fabuła była oryginalnym pomysłem, nieopartym na mitologii ani historii. Akcja jego utworów często bywała przeładowana, co narażało go na krytykę współczesnych mu autorów.
Agaton wyróżniał się osobistym urokiem, jednak Arystofanes skrytykował go za zniewieściałość w komedii Kobiety na święcie Tesmoforiów. Dramatopisarz jest także jednym z głównych bohaterów Uczty Platona, której tematem jest przyjęcie zorganizowane w celu uczczenia zwycięstwa w konkursie w 416 r. p.n.e.