Agatha Christie: I nie było już nikogo

Agatha Christie: I nie było już nikogo (ang. Agatha Christie: And Then There Were None) to przygodowa gra komputerowa typu point-and-click, opracowana przez AWE Productions i wydana w 2005 roku przez The Adventure Company na system operacyjny Microsoft Windows. Gra stanowi kryminalną narrację opartą na powieści Agathy Christie o tym samym tytule. W grze dziewięć postaci, w tym kierowany przez gracza Patrick Narracott, przybywa na wyspę Shipwreck. Na miejscu spotykają również dwóch służących, po czym rozpoczyna się główna fabuła.

W porównaniu do książki, gra wprowadza nową postać, sterowanego przez gracza Patricka Narracotta, a także różnorodne zakończenia. Odbiór gry był mieszany; jedni krytycy uznawali ją za udaną adaptację, inni z kolei za słabą grę przygodową. Szczególnie krytykowano oprawę graficzną, określaną jako przestarzałą, chociaż dialogi i fabuła zostały docenione. W ramach serii gier opartej na twórczości Agathy Christie wydano również Agatha Christie: Morderstwo w Orient Expresie, inspirowaną inną powieścią autorki.

Fabuła

Tło historyczne i bohaterowie

Akcja gry rozgrywa się w 1939 roku, tuż przed wybuchem II wojny światowej, w posiadłości na wyspie Shipwreck. Gracz ma możliwość eksploracji dwupiętrowego budynku w stylu art déco oraz jego okolic.

Gracz kieruje postacią Patricka Narracotta, brata Freda Narracotta. Patrick jest jedyną postacią w grze, która nie występuje w powieści Agathy Christie. Pozostałe postacie to: dr Edward George Armstrong, William Henry Blore, Emily Caroline Brent, Vera Elizabeth Claythorne, Philip Lombard, generał John Gordon Mackenzie, Anthony James Marston, sędzia Lawrence John Wargrave oraz dwójka służących – Thomas i Ethel Rogers.

Streszczenie

Gra zaczyna się, gdy bohaterowie przybywają do fikcyjnego nadmorskiego miasteczka Sticklehaven. Zostali zaproszeni przez tajemniczego „U.N. Owena” do posiadłości na wyspie Shipwreck, usytuowanej w pobliżu wybrzeża Devonu. Po przyjeździe do miasteczka, postacie spotykają Patricka Narracotta, który informuje, że jego brat jest chory i to on zawiezie gości na wyspę. W rzeczywistości brat jest poszukiwany za przestępstwo, którego nie popełnił, a Patrick ma nadzieję, że znajdzie dowody jego niewinności. Po dotarciu na wyspę, grupa spotyka dwóch służących, którzy nie znają U.N. Owena. Odtwarzają nagranie, na którym tajemniczy głos oskarża wszystkich obecnych (z wyjątkiem Narracotta) o morderstwa. Szybko okazuje się, że łódź Patricka została zniszczona, co sprawia, że wszyscy są uwięzieni na wyspie. W kolejnych etapach gry postacie giną w sposób zbliżony do opisów zawartych w oryginale, a gracz przejmuje kontrolę nad fabułą dopiero pod koniec. Patrick tropi mordercę i dokonuje różnych odkryć, a zakończenie gry zależy od wyborów dokonanych przez gracza. Możliwe zakończenia obejmują przeżycie Patricka, Patricka i Lombarda, Patricka i Very, lub Patricka, Lombarda i Very. Przeżycie Lombarda i Very jest zgodne z fabułą sztuki, którą Agatha Christie napisała na podstawie swojej powieści (w powieści wszyscy bohaterowie giną).

Rozgrywka

I nie było już nikogo to gra przygodowa typu point-and-click z perspektywą trzecioosobową. Rozgrywka koncentruje się na interakcjach z postaciami niezależnymi oraz zbieraniu przedmiotów. Gracz dysponuje ekranem ekwipunku, na którym może przeglądać zebrane przedmioty i je wykorzystać. Na ekranie można jednocześnie zobaczyć do 12 przedmiotów, a nowe przedmioty układają się w pierwszym wolnym miejscu. Kursor zmienia się w obrazek wirujących kół zębatych, gdy znajduje się nad przedmiotem, który gracz może użyć. Gra wykorzystuje silnik graficzny w trybie 2.5D, co oznacza, że postacie są trójwymiarowe, a tła dwuwymiarowe.

Gra jest podzielona na rozdziały, które następnie dzielą się na akty. Nowe akty rozpoczynają się po wykonaniu przez gracza określonych działań. Rozgrywka została zaprojektowana tak, aby gracz musiał przejść przez istotne elementy fabuły, jednak wiele fragmentów jest opcjonalnych i można je zignorować. Czas również ma znaczenie – puste pomieszczenie w jednym akcie może zawierać istotny przedmiot w kolejnym.

Gra zawiera dziennik, w którym notowane są wszystkie informacje potrzebne do ukończenia gry, takie jak rozmowy z innymi postaciami. Dziennik podzielony jest na kilka kategorii, w tym opisy postaci oraz informacje o ważnych przedmiotach, dokumentach i książkach. Gracz ma do nich ciągły dostęp.

W grze występuje także Suspicion Meter, wskaźnik pokazujący relacje gracza z innymi postaciami. Gdy postać gracza zachowuje się niewłaściwie, może później mieć trudności z uzyskaniem pomocy od innych. Wskaźnik ma trzy stany: neutralny, negatywny i pozytywny. Każda postać zaczyna znajomość od neutralnego stosunku, który zmienia się w zależności od interakcji. Z wskaźnikiem związane są także zagadki; aby zdobyć sympatię postaci, gracz musi poznać jej upodobania i dostosować do nich swoje działania.

Wydanie

I nie było już nikogo zadebiutowała 3 lutego 2005 roku jako pierwsza gra w serii opartej na powieściach Agathy Christie. Wydanie zrealizowano dzięki współpracy The Adventure Company i AWE Productions. Głównym projektantem oraz twórcą gry był Lee Sheldon, a Scott Nixon zarządzał produkcją w AWE Productions.

Wybór I nie było już nikogo jako podstawy pierwszej gry z serii wynikał z jej dużej popularności, co miało przyciągnąć fanów książek. Ograniczona przestrzeń wyspy ułatwiła twórcom projektowanie, ponieważ nie musieli sztucznie ograniczać obszaru, po którym poruszał się gracz.

Jednym z głównych wyzwań podczas tworzenia gry było uzyskanie zgody od Chorion, firmy posiadającej prawa do dzieł Agathy Christie. Zespół spotkał się z Matthew Prichardem, wnukiem Christie, oraz innymi przedstawicielami Choriona. Chorion zgodził się na współpracę i zmiany w fabule, takie jak dodanie postaci gracza czy zmiana mordercy, pod warunkiem zachowania oryginalnego stylu opowieści Christie. Pozwolono także na zastąpienie charakterystycznych figurek, które były problematyczne z uwagi na zmiany w późniejszych wersjach powieści. Sheldon zamienił je w marynarzy, co lepiej pasowało do kontekstu zniszczonej łodzi na wyspie. Nie wszystkie zmiany zostały zaakceptowane; odrzucono pomysł na jednoosobową łódź podwodną, jako niezgodny z duchem powieści.

Główna zmiana fabuły polegała na wprowadzeniu nowej postaci – Patricka Narracotta, który miał także wprowadzać wątek romansu z Verą Claythorne. Patrick został stworzony, aby gracz mógł lepiej utożsamić się z postacią.

Lee Sheldon pierwotnie planował, że morderca zmieniałby się przy każdym przejściu gry, jednak szybko zrezygnował z tego pomysłu, uznając, że w niektórych przypadkach fabuła straciłaby sens. Ostatecznie gra stała się liniowa z licznymi wstawkami filmowymi i długimi dialogami, co odzwierciedlało fabułę powieści.

Twórcy zdecydowali, że akcja gry, podobnie jak w powieści, będzie miała miejsce tuż przed II wojną światową. Sheldon stanowczo sprzeciwiał się aktualizacji czasowej, uznając to za kiepską próbę zainteresowania odbiorców. Dla niego jednym z głównych atutów okresu przedwojennego była możliwość ukazania kultury i zwyczajów tamtych czasów. Posiadłość w grze została zaprojektowana zgodnie z ówczesnym stylem budownictwa, głównie art déco. Christie opisała dom jako nowoczesny, co zainspirowało Sheldona do nawiązania do prac architekta Frank Lloyd Wrighta, zwłaszcza do zaprojektowanego przez niego domu Fallingwater.

Gra miała premierę w Europie 30 września 2005 roku, a w USA zadebiutowała 27 października 2005 roku. Została zakwalifikowana przez ESRB jako Teen (13+), co oznacza, że mogą w nią grać osoby powyżej trzynastego roku życia. 19 marca 2007 roku The Adventure Company ogłosiło, że gra zostanie wydana na konsolę Wii. Wersja ta została wzbogacona o możliwość używania Wii Remote do wykonywania czynności, takich jak kopanie. Wersja na Wii miała swoją premierę w lutym 2008 roku.

W Polsce gra została wydana przez IQ Publishing 6 marca 2006 roku w serii The Adventure Collection. Oferowała polską wersję językową z angielskimi dialogami i polskimi napisami.

Odbiór gry

I nie było już nikogo otrzymała zróżnicowane recenzje. Na portalu Metacritic średnia ocena na komputery osobiste wyniosła 68%, a na Wii – 50%. Oceny wahały się od 20% do 90%, co wskazuje na różnorodność opinii. Krytyka koncentrowała się głównie na grafice. CPUGamer zauważył, że „ładniejsze gry powstawały dwa lata temu”, a modele postaci były szczególnie krytykowane. GameSpy opisał je jako „surowe i uproszczone, z palcami przypominającymi kiełbaski, sztywną animacją i twarzami pozbawionymi emocji”.

Także Adventure Gamers skrytykowało postacie, uznając je za nieestetyczne i nie bardziej realistyczne niż te z gry Gabriel Knight 3, wydanej sześć lat wcześniej. Z drugiej strony, nie wszyscy byli tak krytyczni; Just Adventure ocenił postacie jako całkiem atrakcyjne, zaznaczając, że twarze dobrze oddawały emocje w zbliżeniach, choć przyznał, że mogłyby być lepiej przygotowane. Opinie na temat dubbingu były w większości pozytywne, a Adventure Gamers zauważył, że aktorzy podkładający głosy ożywili drewniane modele. ICGames dodał, że dubbing był dobrze wykonany i przekonujący. Krytyka dotyczyła braku możliwości przełączania dialogów, co zmuszało graczy do czekania na wypowiedzi postaci, mimo że wcześniej przeczytali już tekst. Dźwięk w grze również wywołał mieszane reakcje; IGN chwalił udźwiękowienie, ale zauważył monotonną ścieżkę dźwiękową. CPUGamer dodał, że muzyka była przyjemna, ale nie oddawała emocji sytuacji na ekranie.

Zagadki w grze również spotkały się z różnym odbiorem. Game Over Online zauważył, że niektóre zagadki są nielogiczne i niejasne, a wiele z nich nie wpływa na fabułę. GameSpot krytykował zagadki, pisząc, że gracz musi ciągle biegać po wyspie i domyślać się, co powinien robić, na podstawie niejasnych wskazówek. CPUGamer był bardziej wyrozumiały, pisząc, że choć gra jest liniowa, nie zawiera skomplikowanych zagadek, co czyni ją bardziej przystępną dla szerszej publiczności.