Agartha

Agharta – Mityczna Kraina

Agharta (znana także jako Agartha, Agartta, Agharti, Agarta, Agarttha, Aharta) to legendarna kraina, według różnych podań, usytuowana w głębi Ziemi. Mówi się, że jest to miejsce, gdzie znajduje się podziemne państwo, zamieszkane przez wysoko rozwiniętą cywilizację, która schroniła się w podziemiach przed katastrofami. Cywilizacja ta rzekomo przewyższa pod względem rozwoju cywilizacyjnego ludzi żyjących na powierzchni, co miałoby być skutkiem opanowania kosmicznej energii zwanej Vril. Agharta ma być miejscem wiecznego szczęścia i obfitości, zamieszkiwanym przez duchowych przywódców. Wejścia do tej krainy miałyby się znajdować w różnych lokalizacjach na świecie, w tym w Tybecie i na biegunie północnym. Historia ta zaintrygowała nawet Adolfa Hitlera, który wysłał ekspedycję badawczą do Tybetu w poszukiwaniu wejścia. Ekspedycja dotarła do Lhasy, stolicy Tybetu, gdzie poszukiwania prowadzone były w pałacu Potala, siedzibie Dalajlamy, jednak zakończyły się niepowodzeniem. Inne lokalizacje, które były brane pod uwagę jako potencjalne wejścia, to:

Piramida Cheopsa
Pustynia Gobi

Powiązanie z Teorią Pustej Ziemi

Legenda Agharty wpisuje się w szerszy kontekst znanych od starożytności oraz popularnych w XVIII i XIX wieku pseudonaukowych teorii pustej Ziemi, które sugerowały istnienie wewnętrznych, mitycznych przestrzeni oraz krain zamieszkiwanych przez fantastyczne stworzenia i nieznane, wysoko rozwinięte cywilizacje, w tym maszyny o niezwykłych właściwościach, np. UFO.

Jednym z przykładów takiej narracji jest książka Willisa George’a Emersona (1856–1918) pt. The Smoky God (1908), która opisuje norweskiego żeglarza Olafa Jansena. Podczas swoich morskich podróży trafia on do wnętrza Ziemi przez wejście w okolicach bieguna północnego i spędza dwa lata wśród mieszkańców podziemi, opisując ich jako istoty mające 12 stóp wzrostu. Ich stolica to Ogród Edenu, a podziemna przestrzeń jest oświetlana przez centralne „dymne” słońce.

Dzieje Agharty

Agharta jest najczęściej lokalizowana pod Himalajami, ale istnieją również wersje legendy umieszczające ją w Azji Centralnej, na północ od Tybetu, pod biegunem północnym czy w innych częściach świata.

Istnieje wiele różnych wersji legendy, które opisują, jak cywilizacja zeszła pod ziemię, tworząc Aghartę, która miałaby być centrum okultystycznych mocy dobra i idealizmu (znane jako ścieżka prawej ręki i złotego słońca) w opozycji do mocy zła i materializmu (ścieżka lewej ręki i czarnego słońca), które również miałyby znajdować się pod ziemią w centrum zwanym Shambala. Świat podziemny nie byłby wolny od napięć między rywalizującymi tendencjami, jednak Agharta miałaby pełnić rolę centrum dobra i siły Vril; Shambala bywa czasem utożsamiana ze stolicą Agharty.

Niemieccy naziści dostrzegali związki Agharty jako miejsca schronienia i kolebki rasy aryjskiej, organizując wyprawę do Tybetu pod przewodnictwem Ernsta Schäfera.

Idea Agharty pojawiła się wcześniej w okultystycznej literaturze francuskiej, pisanej przez takich autorów jak Louis Jacolliot (1837–1890), który w swojej książce z 1875 roku pt. Le Spiritisme dans le monde, L’initiation et les sciences occultes dans l’Inde et chez tous les peuples de l’antiquité nazywa ją prehistorycznym Miastem Słońca, opierając się na rzekomych informacjach od tybetańskich braminów. Inny okultysta, René Guénon (1886–1951), oskarżał Ferdynanda Ossendowskiego o plagiat w odniesieniu do Alexandre’a Saint-Yves d’Alveydre’a, który w swojej książce Le Roi du Monde umieszcza władcę świata w nietykalnej Agharcie, mającej być duchowym centrum świata.

Agharta w Opisie Alexandre’a Saint-Yves d’Alveydre’a

Francuski okultysta, twórca pojęcia synarchia, markiz Alexandre Saint-Yves d’Alveydre (1842–1909) wniósł istotny wkład w rozwój idei Agharty w Europie w swojej książce Mission de l’Inde en Europe (1886). Wiedzę na jej temat zdobył podczas nauki sanskrytu, przy współpracy z tajemniczym nauczycielem z Indii, Hardjijem Scharipfem (Haji Sharif), który podpisywał się jako Guru Pandit z Wielkiej Szkoły Agharty. Manuskrypty z tych lekcji przechowywane w bibliotece Sorbony dowodzą, że Alexandre uzyskał w nich wiedzę o Agharcie oraz poznał 22-znakowy alfabet języka Vattan, który miał być językiem mieszkańców Agharty. Wiedzę o Agharcie miał również pogłębiać poprzez rzekome telepatyczne kontakty z „wschodzącymi mistrzami” tej krainy.

Podczas około 3200 roku p.n.e. miało nastąpić zejście do podziemnych przestrzeni Agharty, co miało zainaugurować nową erę, znaną jako Kali Yuga. Mieszkańcy Agharty przewyższają ludzi żyjących na powierzchni pod względem technologicznym, moralnym i społecznym. Ich porządek społeczny oparty jest na zasadzie synarchii, co kontrastuje z panującą na powierzchni anarchią. Agharta jest rządzona przez władcę Brahmatmę, istotę o nadnaturalnych mocach, wspieraną przez Mahatmę i Mahangę. Od czasu do czasu Agharta wysyła swoich emisariuszy na powierzchnię, aby ocenić rozwój cywilizacji ludzkiej; gdy ludzie stworzą rząd oparty na zasadach synarchii, Agharta ma otworzyć swoje wrota i podzielić się swoimi osiągnięciami.

Agharta w Opisie Ferdynanda Ossendowskiego

W koncepcjach związanych z Aghartą powrócono do tematu w książce polskiego pisarza, dziennikarza i podróżnika Ferdynanda Ossendowskiego (1876–1945), opublikowanej po raz pierwszy w 1923 roku pt. Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów. Autor podczas podróży po Mongolii usłyszał opowieści o podziemnym państwie, które miałoby znajdować się gdzieś pod Indiami lub Afganistanem.

Agharta miała powstać około 60 000 lat temu, kiedy pewne plemię, kierowane przez „świętego człowieka”, schroniło się w podziemiach. Miejsce wejścia do tych podziemi jest ukryte, a połączenia między pieczarami rozciągają się przez wszystkie podziemia świata. Mieszkańcy podziemi żyją według zasad, które uniemożliwiają zbrodnie i występki. Dysponują „osobliwym ogniem”, który sprawia, że rośliny wydają obfite plony, a w podziemnych przestrzeniach istnieją gatunki zwierząt, które nie występują na powierzchni.

Społeczność Agharty liczy około 800 milionów mieszkańców, a stolica, otoczona miastami kapłanów, przypomina Lhasę. Całym państwem rządzi Władca Świata, znany także jako Wielki Nieznany lub Brahytma, który pozostaje w kontakcie z Bogiem. Ma dwóch pomocników: Mahytmę, który zna cel przyszłych wydarzeń oraz Mahyngę, który kieruje ich przyczynami. Pałac Władcy Świata otaczają domy świętych goro, którzy dysponując tajemną wiedzą, kierują życiem i śmiercią ludów.

Ossendowski zawarł w swojej książce przepowiednię, że mieszkańcy Agharty w końcu wyjdą na powierzchnię Ziemi.

Analizując literaturę oraz zebrane opisy, Agharta wydaje się bardziej mitycznym miejscem niż rzeczywistą lokalizacją. Mimo to, mit ten, ożywiony i rozpowszechniany w XIX wieku, był podtrzymywany przez różne towarzystwa okultystyczne, takie jak Towarzystwo Thule, Towarzystwo Vril, Towarzystwo Teozoficzne oraz przez wielu autorów literatury okultystycznej, a także znalazł swoje miejsce w XX-wiecznych ideologicznych i propagandowych treściach nazizmu.

Bibliografia

Joscelyn Godwin: Arktos: the polar myth in science, symbolism, and Nazi survival. Kempton, Illinois: Adventures Unlimited Press, 1996, s. 272. ISBN 0-932813-35-6.

Christopher Hale, Katarzyna Bażyńska-Chojnacka, Piotr Chojnacki przeł.: Krucjata alpinistów. Naziści w Himalajach. Warszawa: Bellona, 2005, s. 448. ISBN 83-11-10212-0.

Alec MacLellan: The Lost World of Agharti: The Mystery of Vril Power. London: Souvenir Press, 1996, s. 236. ISBN 978-0285633148.

Ferdynand Antoni Ossendowski: Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów. Poznań: Zysk i S-ka, 2009, s. 384; ISBN 978-83-7506-261-8.

Marquis Alexandre Saint-Yves d’Alveydre: The Kingdom of Agarttha: A Journey into the Hollow Earth. Rochester: Inner Traditions, 2008, s. 179. ISBN 978-1594772689.