Agaricochara verrucosa
Gatunek ten należy do rodziny kusakowatych oraz podrodziny rydzenic.
Taksonomia
Po raz pierwszy Agaricochara verrucosa został opisany w 2024 roku przez Ilję Jenuszczenkę w czasopiśmie „Zootaxa”, we współautorstwie Kiriłła Makarowa i Aleksieja Szawrina. Typowa lokalizacja to wyspa Kunaszyr w archipelagu Kurylów. Nazwa gatunkowa, oznaczająca w języku łacińskim „guzkowaty”, odnosi się do struktury pokryw.
Morfologia
Jest to chrząszcz o długości ciała wynoszącej 2,5 mm. Głowa ma szerokość 1,3 raza większą niż długość, jest rudobrązowa i posiada żółte narządy gębowe. Powierzchnia głowy jest delikatnie i średnio gęsto owłosiona, punktowana oraz wyraźnie mikrorzeźbiona w formie siateczki. Czułki składają się z czterech początkowych członów żółtych, natomiast pozostałe człony mają rudobrązowy kolor. Trzeci człon czułków jest dwukrotnie szerszy od dłuższego, a czwarty jest jeszcze bardziej poprzeczny. Przedplecze ma jasnobrązowy kolor, jest około 1,7 raza szersze niż dłuższe i 1,5 raza szersze od głowy, z wyraźnym wypukłym kształtem, drobnym i gęstym punktowaniem, a także mikrorzeźbą podobną do głowy. Pokrywy są półtorakrotnie szersze niż dłuższe oraz półtorakrotnie dłuższe od przedplecza, ubarwione jasnobrązowo z rudobrązowymi lub ciemnobrązowymi zaciemnieniami na krawędziach tylno-bocznych. Na powierzchni pokryw występują gęsto rozmieszczone, grube guzki, a między nimi zauważalne jest słabe mikrosiateczkowanie. Odwłok ma rudożółty kolor, z rudobrązowymi tergitami piątym i szóstym. Tergity charakteryzują się drobną, słabo zaznaczoną mikrorzeźbą, a szósty i siódmy tergit mają dodatkowo guzki podobne do tych na pokrywach. U samca tylny brzeg ósmego tergitu jest wyposażony w dwa przeciętnie szerokie, zaokrąglone wyrostki pośrodku oraz parę znacznie dłuższych, wąskich wyrostków, które na końcach są wyraźnie zakrzywione. Ósmy sternit samca ma tylny brzeg lekko spiczasty. Edeagus jest umiarkowanie długi, półksiężycowaty, z niemal zaostrzonym końcem oraz krótkim, trójkątnym wyrostkiem nasadowym, a także wstęgowatym, złożonym flagellum.
Ekologia i występowanie
Jest to gatunek palearktyczny, endemiczny dla Dalekiego Wschodu Rosji, znany jedynie z wyspy Kunaszyr. Można go spotkać u dolnego biegu potoku Zołotaja, na wysokości 30 m n.p.m.