Agaricochara latissima
Agaricochara latissima to gatunek chrząszcza należący do rodziny kusakowatych oraz podrodziny rydzenic.
Po raz pierwszy został on opisany w roku 1832 przez Jamesa Francisa Stephensa, który nadał mu nazwę Aleochara latissima.
Jest to chrząszcz o krótkim i szerokim ciele, typowym dla kusakowatych, osiągający długość od 1,2 do 1,5 mm. Głowa ma kolor od brązowego do smoliście czarnego i jest tak szeroka jak pojedyncza pokrywa, przy czym kształt nie jest poprzeczny. Czułki mają brązowy kolor z żółtymi nasadami, a ostatnie siedem członów jest nabrzmiałych. Przedplecze jest ponad półtora raza szersze niż dłuższe, płaskie, w odcieniach brązowo- lub żółtawoczerwonych, a jego krawędzie boczne są słabo i równomiernie zaokrąglone. Powierzchnia przedplecza jest stosunkowo matowa, z ledwo widocznym punktowaniem, które nie układa się w rzędy. Pokrywy są znacznie szersze i dłuższe niż przedplecze, o jasnobrązowoczerwonym lub żółtawym ubarwieniu, przy czym tylne kąty są mniej lub bardziej przyciemnione. Odnóża mają brązowy kolor z żółtymi nasadami, a stopy ostatniej pary są pięcioczłonowe, natomiast pozostałych par – czteroczłonowe. Odwłok jest brązowy do smoliście czarnego, z wierzchołkiem w odcieniu brązowo- lub żółtawoczerwonym.
Jest to owad mykofilny, który zasiedla huby rozwijające się na różnych drzewach liściastych, a rzadziej na drzewach iglastych. Można go spotkać również pod korą drzew, w próchnowiskach oraz w grzybach naziemnych. Owad ten był znajdowany m.in. w hubiakach (Fomes), maślankach (Hypholoma), porkach (Piptoporus) oraz wrośniakach (Trametes).
Gatunek ten jest zachodniopalearktyczny i znany z takich krajów jak Hiszpania, Irlandia, Wielka Brytania, Francja (w tym Korsyka), Belgia, Luksemburg, Holandia, Niemcy, Szwajcaria, Austria, Włochy, Norwegia, Szwecja, Polska, Czechy, Słowacja, Węgry, Rumunia, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Grecja oraz Cypr. Zasięg występowania na północy obejmuje aż północną część Skandynawii. W Polsce spotykany jest w Beskidzie Śląskim, Beskidzie Żywieckim (w tym na Babiej Górze), Beskidzie Sądeckim, Górnym Śląsku, Ojcowskim Parku Narodowym oraz w Pojezierzu Mazurskim. W pierwszej połowie XX wieku notowany był także w Warszawie oraz w okolicach Przemyśla.
== Przypisy ==