Aftartodoketyzm

Aftartodoketyzm (z greckiego ἄφθαρτος “niezniszczalny” oraz δοκεῖν “mniemanie, przypuszczenie, pozór”) to herezja monofizycka, która powstała w VI wieku, założona przez Juliana z Halikarnasu. Uczyła ona, że od chwili wcielenia natura ludzka Jezusa została całkowicie wchłonięta przez naturę boską, co sprawiło, że ciało Chrystusa stało się niezniszczalne i nieśmiertelne. Mimo to, Jezus dobrowolnie przyjął cierpienia dla dobra ludzi. Aftartodokeci twierdzili, że Jezus jadł i spał jedynie na pokaz, a jego cierpienie było jedynie udawane.

W 564 roku cesarz Justynian wydał edykt, w którym popierał doktrynę głoszoną przez aftartodoketów. Inne określenia tej sekty to julianiści lub fantazjaści. W obrębie samej sekty doszło do podziału: niektórzy twierdzili, że ciało Chrystusa zostało stworzone, podczas gdy inni mieli odmienne zdanie.