Afric Simone (urodzony 10 października 1939 w Inhambane) to mozambijski muzyk, który w swojej twórczości harmonijnie łączy różnorodne elementy, szczególnie folklor afrykański z muzyką pop pochodzenia europejskiego. W jego kompozycjach można również dostrzec wpływy rytmów latynoamerykańskich oraz muzyki karaibskiej.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Jest dzieckiem pary – ojca Brazylijczyka i matki Mozambijki. Po stracie ojca, w wieku dziewięciu lat, przeprowadził się z matką do Xipamamine, dzielnicy Lourenço Marques, gdzie spędził swoje młodzieńcze lata. To tam po raz pierwszy wystąpił na scenie.
Profesjonalna kariera
W latach 1965–1971, działając pod pseudonimem Monsieur Afrique, wydał pięć singli: „Black Dynamite” w 1965 roku w Ariola Records, „El Matador” w 1969 roku w Teldec, „Washboard man” w 1970 roku w Polydor Records, „Ich bin der grösste Lacher” w tym samym roku w Telefunken oraz „Feuer Feuer Feuer” w 1971 roku w Hansa Records.
Szlifów do swojej przyszłej kariery nabierał w Londynie, gdzie był zarówno wokalistą, jak i tancerzem rytmicznym. Po przeprowadzce do kontynentalnej Europy nagrał swoją pierwszą piosenkę „Barracuda”, wydaną pod pseudonimem Simon el Africano, która przyniosła mu popularność w Wenezueli oraz uznanie w Boliwii, Peru i Brazylii, zdobywając złotą płytę w Kolumbii i Wenezueli.
W Europie zadebiutował w 1975 roku z utworami „Ramaya” i „Hafanana”, które umieścił na albumie zatytułowanym Ramaya. Pierwszy z tych utworów szybko zdobył szczyty list przebojów w Holandii, Belgii i Luksemburgu, a singiel „Ramaya” dotarł do drugiego miejsca na liście przebojów i również otrzymał złotą płytę. To doprowadziło do czterotygodniowego kontraktu w słynnej paryskiej Olimpii. W 1976 roku piosenka dotarła na pierwsze miejsce również we Włoszech, co zaowocowało kolejną, czwartą wersją utworu, przedstawioną przez zespół Augusto Rigetti Group.
W swoich piosenkach posługuje się różnymi afrykańskimi językami i dialektami, a o „zrozumiałości” tekstów mówił: „Język nie jest problemem, jeśli rytm, muzyka i głos są w porządku. Chodzi mi o połączenie rodzimego języka z europejską muzyką i o muzyczny przekaz z mojej ojczyzny, co jest unikalnym połączeniem. A że słuchacz nie zna tekstu? „Ramaya” podobała się pomimo tego, że nikt nie wiedział, co oznacza.
W lipcu 1977 roku Afric Simone wystąpił w Niemieckiej Republice Demokratycznej w programie telewizyjnym „Ein Kessel buntes”, emitowanym w wielu krajach Europy Wschodniej. Sytuacja powtórzyła się później z utworem „Hafanana”, który ma 40 różnych wersji.
Największe sukcesy odnosił w latach 1975–1980, zarówno na wschodniej, jak i zachodniej stronie żelaznej kurtyny. Występował w ZSRR oraz w wielu innych krajach bloku wschodniego. W Związku Radzieckim „Hafanana” stała się motywem przewodnim 18. odcinka animowanego serialu Wilk i Zając.
W 1978 roku album Africa Simone został wydany w byłej Czechosłowacji, co skutkowało licznymi zaproszeniami do występów w czeskiej telewizji (w programie prowadzonym przez Karela Gotta). W tym czasie Simone zaskoczył widownię sztuczkami z ogniem podczas wykonywania utworu Curare. W 1979 roku nagrał duet z czeską gwiazdą Heleną Vondráčkovą.
Afric Simone kontynuuje występy w krajach Europy Wschodniej. W marcu 2020 roku, tuż przed pandemią, wystąpił w Kijowie na Ukrainie, dzieląc scenę z takimi artystami jak C.C. Catch, Didier Marouani i Liz Mitchell. W lipcu 2022 roku wystąpił na festiwalu „Discoteca 80” w Klużu-Napoce w Rumunii. W październiku 2023 roku wystąpił na festiwalu „Arena Retro Party” w Budapeszcie, gdzie wystąpił obok takich artystów jak Ken Laszlo, Eddy Huntington i Thomas Anders.
Prywatne życie
Od 1978 roku Afric Simone mieszka w Berlinie i posiada niemieckie obywatelstwo. Ma na koncie trzy małżeństwa. Z drugiego małżeństwa ma syna Fabio. Jego trzecia żona, Ludmiła, ma rosyjskie korzenie. Para poznała się w 2003 roku w Berlinie.
Dyskografia
Single
1972 – Barracuda/Hey, safari (BASF)
1975 – Ramaya/Piranha (Barclay Records)
1976 – Hafanana/Sahara (Barclay Records)
1976 – Aloha-Wamayeh / Al Capone (Hansa Records)
1977 – Maria Madalena/Aloha (Barclay)
1977 – Playa Blanca/Que Pasa Mombasa (Musart Records)
1978 – Playa Blanca/Marabu (Barclay)
1980 – China Girl/Salomé (Barclay)
Albumy
1974 – Mr. Barracuda (BASF, 2021932)
1975 – Ramaya (Barclay, 70024)
1976 – Aloha Playa Blanca (CNR)
1978 – Boogie Baby (RCA)
1978 – Jambo Jambo (Epic)
1981 – Marria Sexy Bomba De Paris (Epic)
1990 – Afro Lambada (Multisonic)
W Polsce w 1978 roku firma Polskie Nagrania „Muza” wydała longplay „Afric Simone” na licencji firmy Hansa International. Projekt okładki wykonał St. Żakowski, wykorzystując fotografie W. Schumanna. Recenzję na temat okładki napisał redaktor Marek Gaszyński.
CD
1989 – Best of Afric Simone (reedycja w 2002 z dodatkowymi nagraniami)
Przypisy
Linki zewnętrzne
Afric Simone w bazie IMDb (ang.)
Afric Simone. discogs.com. [dostęp 2013-11-07]. (ang.)
Kanał Africa Simone na Youtube. [dostęp 2024-03-04].
Strona Africa Simone na Facebooku. [dostęp 2024-03-04].
Strona Afric Simone w języku rosyjskim. [dostęp 2024-03-04].