Afarowie
Afarowie, znani również jako Danakilowie (w języku amharskim Adal, a w arabskim Danakil), to rdzenny lud kuszycki w Afryce, który zamieszkuje region znany jako Róg Afrykański, obejmujący północno-wschodnią część Etiopii, Dżibuti oraz Erytreę. Ich populacja przekracza milion osób. Język, którym posługują się Afarowie, to afar-saho, zaliczający się do grupy języków kuszyckich.
Historycznie Afarowie osiedlali się na wyżynach południowo-wschodniej Etiopii, a w miarę prowadzenia koczowniczych wędrówek przenieśli się na pustynne obszary Kotliny Danakilskiej, od której to nazwy wywodzi się ich określenie nadane przez inne ludy.
Choć Afarowie są nominalnie muzułmanami (przyjęli islam od X wieku w wyniku kontaktów z Arabami), w ich praktykach religijnych znacząco zaznaczają się także starsze wierzenia, typowe dla ludności kuszyckiej. Tradycyjnym zajęciem Afarów było koczownicze pasterstwo, w ramach którego hodowali oni głównie kozy i wielbłądy, a rzadziej bydło. W dolinach okresowych rzek tworzyli półstałe osady, które opuszczali w czasie migracji w poszukiwaniu wody. Częste klęski suszy doprowadziły do zmniejszenia hodowli zwierząt i osiedlenia się w miastach. Obecnie Afarowie z rejonów nadmorskich zajmują się również rybołówstwem, a w bardziej urodzajnych okolicach, takich jak oaza Assau, uprawiają rolnictwo. W niektórych lokalizacjach angażują się także w pozyskiwanie i handel solą, na przykład w okolicach jeziora Asal.
Struktura społeczna Afarów charakteryzuje się ściśle hierarchicznym układem, opartym na rodach patrylinearnych oraz praktyce poligynii, podobnie jak w przypadku sąsiednich grup etnicznych. Społeczność dzieli się na dwie klasy: posiadaczy ziemskich, nazywanych asaimara („czerwoni”), którzy stanowią klasę rządzącą, oraz niżej stojących dzierżawców, znanych jako adoimara („biali”), którzy tworzą klasę robotniczą. Prawo zwyczajowe surowo penalizuje cudzołóstwo oraz zabójstwa, jednocześnie sankcjonując istnienie tzw. krwawej zemsty.
Zobacz też
- Francuskie Terytorium Afarów i Isów