Aethiocarenus burmanicus
Aethiocarenus burmanicus to wymarły gatunek owada, który jest jedynym przedstawicielem rodziny Aethiocarenidae oraz rzędu Aethiocarenodea. Został opisany na podstawie inkluzji w mjanmarskim bursztynie, datowanym na okres alb/cenoman (98,79 ±0,62 mln lat).
Obecnie znana jest jedynie struktura bezskrzydłej samicy, która osiąga długość 4,5 mm. Aethiocarenus burmanicus wyróżnia się niezwykle charakterystyczną budową głowy, mającej kształt trójkąta równoramiennego, gdzie przeciwprostokątna jest skierowana ku przodowi, a wierzchołek łączy się z przedtułowiem. Głowa tego owada jest wyposażona w duże, wyłupiaste oczy, parzyste przyoczka oraz wieloczłonowe, niezgięte kolankowato czułki, których panewki znajdują się poniżej przyoczek. Aparat gębowy nie jest wyspecjalizowany i ma kierunek zwrócony ku dołowi. Na grzbietowej stronie szyi występują gruczoły, prawdopodobnie pełniące funkcję obronną. Ciało owada jest wydłużone i spłaszczone grzbietowo-brzusznie, z długimi, smukłymi odnóżami, zwłaszcza tylnymi, które są dwukrotnie dłuższe od odwłoka. Stopy wszystkich par odnóży mają 5 członów, przy czym czwarte człony są wydłużone w kierunku dalszym, sięgając pod piąte. Odwłok składa się z 10 segmentów, jest pośrodku rozdęty i zakończony parą przysadek. Przysadki te są gęsto pokryte szczecinkami i składają się z 12 członów, z czego 3 ostatnie są bardzo małe.
Wąska i spłaszczona budowa ciała tego owada może sugerować przystosowanie do penetrowania szczelin w pniach oraz zakamarków epifitów, a niewyspecjalizowany aparat gębowy wskazuje na jego wszystkożerność.
Przypisy: