Aeronautics Aerostar
Aeronautics Aerostar to izraelski, taktyczny bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle), stworzony przez firmę Aeronautics Defense Systems. W dniu 1 lutego 2010 roku, urządzenie to wygrało przetarg na dostawę nowego taktycznego, bezzałogowego samolotu dla Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. Jednakże, 1 października 2012 roku, Ministerstwo Obrony Narodowej ogłosiło zakończenie współpracy z firmą Aeronautics Defense Systems z powodu niewypełnienia warunków umowy podpisanej w lutym 2010 roku.
Historia
Prace nad tym aparatem rozpoczęły się pod koniec lat 90. XX wieku w Aeronautics Defense Systems Ltd., wcześniej znanej jako NETS Integrated Avionics Systems. W projekcie uczestniczyli eksperci z izraelskiego wywiadu. W 2000 roku zaczęto testy urządzenia. W 2003 roku, Siły Obronne Izraela stały się pierwszym użytkownikiem Aerostara. W 2007 roku maszyny, formalnie należące do firmy, brały udział w patrolach Strefy Gazy, a rok wcześniej były testowane przez izraelską policję drogową. Pierwszymi zagranicznymi klientami były Nigeria i Angola, gdzie urządzenia te wspierały systemy ochrony wybrzeża oraz patrolowały platformy wydobywcze w delcie rzeki Niger. W 2008 roku Aerostary trafiły do Turcji, gdzie miały wspierać operacje przeciwko kurdyjskim partyzantom. W tym samym roku Azerbejdżan zakupił te maszyny, a w 2009 roku Holandia stała się pierwszym europejskim użytkownikiem Aerostarów, wykorzystując je w Afganistanie. Pomimo testów przeprowadzonych przez United States Navy i United States Marine Corps, urządzenia te nie zostały przyjęte do wyposażenia amerykańskich jednostek. Chile wynajęło Aerostara w celu oceny szkód po trzęsieniu ziemi w lutym i marcu 2010 roku, planując ich użycie do patrolowania obszarów o wysokim wskaźniku przestępczości.
W związku z rosnącą aktywnością polskich sił zbrojnych w Afganistanie, w październiku 2008 roku, Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony Narodowej ogłosił przetarg na dostarczenie trzech taktycznych aparatów bezzałogowych o zasięgu 150 – 300 km, zdolnych do lotu przez 10 – 12 godzin. W trakcie postępowania liczba zamówionych zestawów zmniejszyła się do dwóch. Ostatecznie, 1 lutego 2010 roku, Aeronautics Aerostar wygrał przetarg na nowy taktyczny bezzałogowy aparat dla polskiego kontyngentu w Afganistanie, stając się drugim produktem firmy Aeronautics Defense Systems, który wszedł do wyposażenia Wojska Polskiego, po Aeronautics Orbiter. W styczniu 2011 roku Aerostar, będący na wyposażeniu afgańskiego kontyngentu, po raz pierwszy wzbił się w powietrze. Do 1 października 2012 roku, kiedy to Ministerstwo Obrony Narodowej ogłosiło zakończenie umowy z izraelską firmą, żaden z Aerostarów nie stał się własnością Wojska Polskiego. Powodem tej decyzji była niewłaściwa realizacja warunków umowy przez stronę izraelską, która nie dostarczyła aparatów spełniających określone w przetargu wymagania techniczne. Niemniej jednak, cztery bezzałogowce były na stanie polskiego kontyngentu w Afganistanie, ale były to maszyny wypożyczone przez Aeronautics, które po zerwaniu kontraktu zostały zwrócone.
5 stycznia 2011 roku Ministerstwo Obrony Tajlandii ogłosiło podpisanie umowy na zakup jednego zestawu Aerostar z możliwością zakupu kolejnych, mających na celu wsparcie w walce z piractwem morskim.
Konstrukcja
Aerostar to wolnonośny górnopłat z centralnym kadłubem oraz dwiema belkami ogonowymi. Płatowiec zbudowany jest z kompozytów szklano- i węglowo-epoksydowych. Skrzydło o trapezowym kształcie posiada klapy na krawędzi spływu. Usterzenie w kształcie litery T ma dwa stateczniki pionowe. Maszyna jest wyposażona w stałe, trójpodporowe podwozie z hakiem skracającym lądowanie, co umożliwia klasyczne starty i lądowania. Napędzany jest dwusuwowym, dwucylindrowym silnikiem Zanzottra 498i, który napędza dwułopatowe śmigło pchające. Maksymalna masa wyposażenia Aerostara wynosi 50 kg, a standardowo składa się z stabilizowanej głowicy elektrooptycznej Controp DSP-1. Istnieje również możliwość zamontowania radaru SAR oraz systemów rozpoznania elektronicznego lub łączności radiowej. System łączności maszyny pozwala na transmisję danych do naziemnej stacji kontroli w czasie rzeczywistym.
Wersje
Aerostar-C to wersja ze skrzydłami z winglety i zwiększoną rozpiętością do 10 metrów. Wyposażona jest w mocniejszy silnik czterosuwowy o mocy 65 KM. Maksymalna masa startowa wzrosła do 300 kg (80 kg udźwigu), a czas lotu wydłużono do około 24 godzin. Ta wersja ma być oferowana dotychczasowym użytkownikom Aerostara, a prawdopodobnie pierwszym użytkownikiem będzie Chile.
Przypisy
Bibliografia
Piotr Abraszek, Aerostary dla PKW-A, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 3 (2010), s. 22-24, ISSN 1230-1655.
Linki zewnętrzne
Strona producenta – Aeronautics Defense Systems Ltd. z zdjęciami polskiego Aerostara w Afganistanie: aeronautics-sys.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-17)].