Aeronautica Militare

Aeronautica Militare to siły powietrzne, które stanowią jeden z rodzajów sił zbrojnych Włoch.

Historia

Początki operacji powietrznych włoskiej armii datują się na XIX wiek. W listopadzie 1884 roku powołano do życia Służbę Lotniczą (Servizio Aeronautico), która dysponowała balonami. W styczniu 1885 roku jednostka ta została przemianowana na Sekcję Balonów (Sezione Aerostatica). Pierwszy samolot zadebiutował w 1909 roku, a podczas wojny włosko-tureckiej w latach 1911–1912 w Libii, samoloty po raz pierwszy zostały użyte przez Włochy w działaniach bojowych. W październiku 1912 roku, włoska marynarka wojenna utworzyła swoją własną, niezależną jednostkę lotniczą. W maju 1913 roku zmieniła ona nazwę na Sekcję Lotnictwa Marynarki Wojennej (Sezione Aeronautica della Marina). 18 czerwca 1913 roku powstał Korpus Lotniczy (Corpo Aeronautico), który był niezależną jednostką w strukturze Ministerstwa Wojny (Ministero della Guerra). 7 stycznia 1915 roku na mocy królewskiego dekretu Korpus został przekształcony w Korpus Lotnictwa Wojskowego (Corpo Aeronautico Militare), pozostając niezależnym od armii i podlegającym bezpośrednio Ministerstwu Wojny. Taki status utrzymał się do 28 marca 1923 roku, kiedy to na mocy kolejnego dekretu króla Wiktora Emanuela III, powołano Królewskie Siły Powietrzne (Regia Aeronautica). Po zakończeniu wojny w referendum, które miało miejsce w wyniku proklamacji Włoskiej Republiki 18 czerwca 1946 roku, Regia Aeronautica utraciła swoją królewską nazwę, a jej nazwa została zmieniona na Aeronautica Militare Italiana (AMI). W latach 30. XX wieku włoskie lotnictwo było niemal w całości wyposażone w samoloty krajowej produkcji.

Wyposażenie

Włoskie Siły Powietrzne, znane obecnie jako Aeronautica Militare Italiana (AMI), stanowią 5. Aliancką Taktyczną Brygadę Powietrzną. W swoim arsenale Włosi dysponują niemieckimi samolotami Panavia Tornado, które są wyposażone m.in. w pociski MBB Kormoran. W sumie zakupiono 100 egzemplarzy w Wielkiej Brytanii, które głównie służą w misjach szturmowych. W 1991 roku, podczas I wojny w Zatoce Perskiej, samoloty Tornado brały udział w ataku na Irak w ramach operacji Pustynna Burza. Siły AMI są podporządkowane głównemu dowództwu w Rzymie. Skrzydło lotnicze jest także podległe Narodowemu Dowództwu Obrony Powietrznej. W latach 90. głównym wyposażeniem włoskich sił powietrznych był samolot Lockheed F-104S, który został zastąpiony przez Eurofighter Typhoon. Od 1995 roku we włoskich siłach lotniczych służy samolot szturmowy AMX-T, który zastąpił przestarzałe samoloty szturmowe Fiat G.91R i G.91Y oraz samoloty rozpoznawcze Lockheed RF-104G. Do innych samolotów używanych w latach 90. należały Breguet Atlantic, które były wykorzystywane do patrolowania wód morskich. W 2012 roku wycofano ostatnie General Dynamics F-16 Fighting Falcon, które były dzierżawione od USAF i służyły przez 9 lat jako przejściowe rozwiązanie do momentu osiągnięcia gotowości operacyjnej Eurofighterów. W nadchodzących dekadach trzon lotnictwa bojowego ma stanowić 96 Eurofighter Typhoon oraz 90 Lockheed Martin F-35 Lightning II.

Wszystkie zamówione bezzałogowe samoloty rozpoznawcze typu MALE RQ-1 Predator A dostarczył General Atomics Aeronautical Systems. Włoskiej armii dostarczono modele, które nie były przystosowane do przenoszenia uzbrojenia. Od 2004 roku włoskie wojsko otrzymało 9 sztuk RQ-1, 6 sztuk MQ-9 Reaper, a w listopadzie 2015 roku złożono zamówienie na uzbrojenie dla MQ-9. W styczniu 2017 roku firma Leonardo podpisała z włoskim Narodowym Dyrektoriatem Uzbrojenia (NAD) umowę na dostawę 5 przedseryjnych samolotów treningowych M-345 HET (High Efficiency Trainer), które mają zastąpić przestarzałe MB-339.

W służbie

Wycofane

Myśliwce