Aeromarine PG-1

Aeromarine PG-1 to amerykański samolot wojskowy z początku lat 20. XX wieku, który został zaprojektowany w zakładach Engineering Division, będących częścią Aviation Section, U.S. Signal Corps, przodka dzisiejszego United States Air Force. Zbudowany przez firmę Aeromarine, był on jedynym samolotem oznaczonym jako „PG” (pursuit ground – „pościgowy, bliskiego wsparcia”) w systemie oznaczeń United States Army Air Corps obowiązującym w latach 1919-24. Samolot miał pełnić funkcję myśliwca i maszyny wsparcia powietrznego. Podczas testów oblatywanych odkryto, że PG-1 charakteryzował się złymi właściwościami pilotażowymi oraz niezadowalającymi osiągami, co spowodowało wstrzymanie dalszych prac rozwojowych i zakończenie produkcji. Powstały jedynie trzy egzemplarze.

Historia

Geneza

Pod koniec I wojny światowej niemieckie siły powietrzne Luftstreitkräfte utworzyły specjalne dywizjony zwane Schlachstaffeln, których celem było atakowanie i ostrzeliwanie żołnierzy wroga na ziemi. Do wsparcia powietrznego wykorzystywano myśliwce takie jak Halberstadt CL.II, Hannover CL.III oraz zaprojektowany specjalnie do tych zadań Junkers J 1. J 1 był jednym z pierwszych samolotów o w pełni metalowej konstrukcji, który chronił załogę i silnik pięciomilimetrową blachą pancerną. Niemiecka armia wypracowała doktrynę bliskiej współpracy z dywizjonami Schlachstaffeln, co później przyczyniło się do opracowania teorii blitzkriegu oraz bliskiej współpracy między lotnictwem a siłami lądowymi. Brytyjczycy również dostrzegli znaczenie bliskiego wsparcia powietrznego i używali do tego myśliwców takich jak Sopwith Camel, Royal Aircraft Factory S.E.5 oraz Bristol F.2 Fighter. Później wprowadzono nieudanego de Havilland D.H.5 oraz opancerzonego Sopwith Salamander, który jednak dotarł do jednostek zbyt późno, aby wziąć udział w wojnie.

Tematem stworzenia podobnych dywizjonów zainteresował się także United States Army Air Service. Po wojnie pułkownik „Billy” Mitchell poświęcił temu zagadnieniu rozdział w swojej monografii Provisional Manual of Operations of Air Units, natomiast podpułkownik William C. Sherman zajął się tym w opracowaniu Tentative Manual for the Employment of Air Service. W 1921 roku Mitchell zorganizował pierwszy amerykański dywizjon wsparcia powietrznego, 3rd Attack Group, opisując zasady działania.

W trakcie wojny improwizowane amerykańskie dywizjony szturmowe korzystały z samolotów DH.4, jednak przed sformowaniem 3rd Attack Group podjęto decyzję o wyposażeniu go w specjalnie zaprojektowane maszyny szturmowe.

Na zamówienie Armii powstało kilka nieudanych konstrukcji, w tym wielosilnikowe samoloty Boeing GA-1 i Boeing GA-2, jednosilnikowy Orenco IL-1 (Model E) oraz jako prywatna inicjatywa interesujący, ale również nieudany Junkers-Larsen JL-12 o całkowicie metalowej konstrukcji, wyposażony w 30 pistoletów maszynowych.

Projekt

PG-1, jako jedyny samolot oznaczony „PG” w systemie United States Army Air Corps w latach 1919-24, został zaprojektowany w 1921 roku przez zakłady Engineering Division Armii, a kontrakt na jego budowę przyznano firmie Aeromarine w maju 1921 roku.

PG-1 był klasycznym dwupłatem, a jego jedyną nowością techniczną było uzbrojenie w 37-mm działko strzelające przez piastę silnika. W podobnych konstrukcjach górne skrzydło było większe od dolnego i umieszczone blisko górnej części kadłuba, co miało poprawić widoczność pilota. Niestety, umieszczenie chłodnicy nad silnikiem ograniczało pole widzenia do przodu.

Samolot został zaprojektowany do napędu silnikiem Wright K-2 (będącym rozwinięciem Wright-Hispano H) o mocy 300 KM, ale na etapie ukończenia pierwszych maszyn prace nad silnikiem nie były jeszcze zakończone, dlatego początkowo napędzany był dwoma silnikami Packard 1A w wersjach 1116 i 1237, które miały moc 346 KM.

Oblot PG-1 miał miejsce 22 sierpnia 1922 roku. Wszystkie trzy egzemplarze (numery seryjne 63244-63246) zostały oblatane i testowane w bazie Armii McCook Field. Drugi egzemplarz uległ wypadkowi podczas swojego pierwszego lotu.

W trakcie oblatywania ujawniono szereg problemów, w tym nadmierne wibracje spowodowane grubą płytą pancerną oraz niezadowalające osiągi i widoczność z kabiny pilota.

Dalsze prace rozwojowe nad samolotem zostały wstrzymane w 1922 roku po zbudowaniu trzech prototypów, a niektóre źródła wskazują, że zbudowane maszyny były jeszcze używane do eksperymentów związanych z umieszczaniem uzbrojenia.

Konstrukcja

Aeromarine PG-1 był jednosilnikowym, jednomiejscowym półtorapłatem o drewnianej konstrukcji, wyposażonym w stałe podwozie i płozy ogonowe. Kokpit pilota oraz silnik były chronione blachą pancerną o grubości ¼ cala (6,3 mm). Górne skrzydło znajdowało się blisko górnej części kadłuba, z wycięciem na kabinę pilota w centralnej części, a było przymocowane do dolnego, znacznie mniejszego skrzydła za pomocą zastrzałów w kształcie litery V.

Planowany napęd stanowił silnik Wright K-2 o mocy 300/330 KM, jednak nie był on dostępny w momencie ukończenia dwóch pierwszych prototypów. Dlatego pierwszy z nich był napędzany silnikiem V-8 Wright-Hispano H, a drugi silnikiem V-12 Packard 1A-1116. Zbudowany nieco później trzeci prototyp testowano z silnikami K-2 oraz Packard 1A-1237.

Uzbrojenie samolotu składało się z pojedynczego działka typu Baldwin 37 mm strzelającego przez piastę śmigła oraz jednego karabinu maszynowego 12,7 mm.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2. Brak numerów stron w książce

Peter M. Bowers: Forgotten Fighters And Experimental Aircraft. Nowy Jork: Aerofact, 1971. ISBN 0-668-02403-8. Brak numerów stron w książce

Walter Boyne: The Influence of Air Power Upon History. Pelican Publishing, 2003. ISBN 978-1589800342. Brak numerów stron w książce

Benjamin Franklin Cooling: Case Studies in the Development of Close Air Support. University Press of the Pacific, 2005. ISBN 978-1410225153. Brak numerów stron w książce

E. R. Johnson: American Attack Aircraft Since 1926. Jefferson, N.C.: McFarland, 2008. ISBN 0-7864-3464-3. Brak numerów stron w książce

Michael Fox: Knights of the Skies. Crecy Publishing, 2006. ISBN 978-1871187502. Brak numerów stron w książce

Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Military Aircraft Since 1908. Brassey’s: Putnam Aeronautical. ISBN 0-85177-816-X. Brak numerów stron w książce

James Tate: The Army and Its Air Corps: Army Policy Toward Aviation, 1919 – 1941. University Press of the Pacific. ISBN 1-4102-0797-8. Brak numerów stron w książce