Aeromarine 40
Aeromarine 40 to amerykańska łódź latająca, która została zaprojektowana i wyprodukowana przez Aeromarine Plane and Motor Company w 1918 roku. W wersji 40F była wykorzystywana przez United States Navy (USN) jako samolot szkoleniowy do połowy lat 20.
Historia
Aeromarine 40, podobnie jak jego poprzednik Aeromarine 39, został stworzony na zlecenie United States Navy (USN) jako dwumiejscowa łódź latająca. Maszyna ta przypominała wcześniejszy model Curtiss MF, którego miała zastąpić.
Pierwsze zamówienie USN obejmowało 200 samolotów w wersji 40F, jednak po zakończeniu wojny liczba ta została ograniczona do 50 maszyn (numery seryjne USN A5040/89).
Cywilna wersja samolotu została prawdopodobnie oblatana w 1918 roku i była napędzana silnikiem Aeromarine U-8 o mocy 150 KM, ale pierwsze egzemplarze wojskowej wersji 40F dostarczono USN dopiero w 1919 roku.
Niektóre z dostarczonych samolotów mogły być wyposażone w silniki Wright-Hispano o mocy 150 KM, a możliwe jest, że silniki te były zmieniane w trakcie służby, co poprawiało ich osiągi i ładowność. Wiele źródeł wspomina o przekształceniu niektórych samolotów w model 41, jednak nie precyzują, na czym dokładnie miały polegać te zmiany. Zgodnie z ówczesnymi praktykami United States Army Air Service, samoloty już w służbie otrzymywały nowe oznaczenie, jeśli w kolejnej wersji wyposażone były w inne silniki. Prawdopodobnie wersja 41 tego samolotu była napędzana silnikami Wright-Hispano zamiast oryginalnych Curtiss OXX-6.
W grudniu 1922 roku jeden z Aeromarine 40 (numer seryjny A-5066, być może przebudowany na model 41) został przydzielony na okręt hydrograficzny USS „Hannibal” (AG-1) operujący w wodach Kuby. 25 maja 1923 roku samolot doznał poważnych uszkodzeń, uderzając w podwodną przeszkodę lub wskutek fal, co spowodowało jego wycofanie z użytku. W raporcie powypadkowym stwierdzono, że ten typ samolotu jest zbyt delikatny do zadań pełnomorskich i nie powinien być wykorzystywany do takich operacji hydrograficznych.
Samoloty te zostały wycofane ze służby USN w połowie lat 20. Dwa egzemplarze tego typu zostały nabyte przez United States Coast Guard i stacjonowały w bazie lotniczej USCG w Morehead City aż do jej zamknięcia. Po zamknięciu bazy, samoloty zostały celowo zniszczone.
Oprócz wersji wojskowej 40F, powstało także kilka wersji cywilnych – 40 i 40B napędzane silnikiem Hispano-Suiza o mocy 140 KM, 40C z silnikiem Aeromarine 150 KM, 40L z silnikiem Aeromarine L o mocy 130 KM, 40T z silnikiem Curtiss OXX-6 100 KM oraz 40U z silnikiem Aeromarine U-6 o mocy 100 KM. Samoloty w wersji cywilnej kosztowały około dziewięciu tysięcy dolarów.
Opis konstrukcji
Samolot miał konwencjonalną konstrukcję, był drewnianym dwupłatem pokrytym płótnem, z silnikiem umieszczonym w układzie pchającym. Skrzydła samolotu miały różne długości, przy czym górne skrzydło miało większą rozpiętość. W porównaniu do Curtissa MF, Aeromarine 40 miał inny kształt kadłuba, z przekrojem przypominającym literę V, bardziej zaokrąglonym dziobem i mniej wydatnymi sponsonami. Duży statecznik pionowy był przymocowany do tylnej części kadłuba, a stateczniki poziome znajdowały się w górnej części statecznika pionowego, aby zminimalizować kontakt z wodą. Silnik w wersji wojskowej Curtiss OXX-6 o mocy 100 KM był umieszczony za kabiną załogi, na rozpórkach między skrzydłami. W przedniej części kadłuba znajdowała się kabina załogi dla instruktora i ucznia, z siedzeniami umieszczonymi obok siebie.
Przypisy
Bibliografia
Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. London: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC 755993823. (ang.).
E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509. Brak numerów stron w książce.
E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft, An Illustrated History. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0-7864-3974-4. Brak numerów stron w książce.
Rodney Carlise: Powder and Propellants: Energetic Materials at Indian Head, Maryland, 1890-2001. University of North Texas Press, 2002. ISBN 978-1-57441-149-2. Brak numerów stron w książce.
Rodney Carlisle, James Rife: The Sound of Freedom: Naval Weapons Technology at Dahlgren, Virginia 1918-2006. Defense Dept., Navy, Naval Surface Warfare Center, Dahlgren Division, 2006. ISBN 0-16-077712-7. Brak numerów stron w książce.