Aeromarine 39 to amerykański wodnosamolot, który został zaprojektowany oraz wyprodukowany przez Aeromarine Plane and Motor Company na zlecenie United States Navy. Maszyna była wykorzystywana jako samolot szkoleniowy w latach 1917-1926. Aeromarine 39-B był pierwszym amerykańskim samolotem, który wylądował na pokładzie lotniskowca.
Historia
W 1917 roku United States Navy (USN) złożyła zamówienie na samoloty szkolne typu Aeromarine 39 w zakładach Aeromarine Plane and Motor Company. Umowa obejmowała dostawę 200 maszyn, co stanowiło największe dotychczasowe zamówienie USN na samoloty. Samoloty miały być produkowane w dwóch wersjach – A i B. Wersja A była napędzana 4-cylindrowym silnikiem Hall-Scott A-7A o mocy 100 KM i miała klasyczne stałe podwozie z płozą ogonową. Koła mogły zostać wymienione na pływaki, co przekształcało maszynę w wodnosamolot. Wersja B była wyposażona w silnik Curtiss OXX-6 o tej samej mocy i w wersji wodnosamolotu miała jeden główny pływak pod kadłubem oraz dwa mniejsze pływaki pod skrzydłami. Druga wersja, uznawana za bardziej stabilną, była preferowana przez USN i wykorzystywana w wodnosamolotach szkolnych oraz użytkowych aż do lat 60. XX wieku. Pierwsza transza kontraktu dotyczyła 50 maszyn w wersji A. Wczesne doświadczenia z tą wersją doprowadziły do niewielkiego zwiększenia rozpiętości górnego skrzydła, co miało na celu zmniejszenie obciążenia przy starcie. Następne 100 maszyn, już w wersji B, miało od samego początku powiększone górne skrzydło oraz nieco zwiększoną powierzchnię statecznika pionowego. Samoloty były używane do szkolenia podstawowego do 1926 roku.
Maszyny Aeromarine 39 były typowymi, jak na swój czas, dwupłatami o drewnianej konstrukcji, pokrytymi płótnem.
Niektóre samoloty w wersji 39-A były używane nawet po zakończeniu I wojny światowej. W 1921 roku dwa z nich, ze względu na swoje doskonałe właściwości pilotażowe przy niskich prędkościach, wykorzystywano do symulowanych lądowań na pokładzie lotniskowca. Na lotnisku Langley Field rozciągnięto tymczasowo eksperymentalne liny hamujące, zarówno poprzeczne, jak i podłużne. Samolot został wyposażony w hak hamujący na ogonie oraz mniejsze haki (alignment hooks) przymocowane do podwozia, które miały pomóc w utrzymaniu samolotu w linii prostej po lądowaniu. Dodatkowo samolot został wyposażony w urządzenia zabezpieczające przed kapotażem, umieszczone przed przednim podwoziem.
Pierwsze lądowanie samolotu na amerykańskim lotniskowcu miało miejsce 26 października 1922 roku. Aeromarine 39-B, pilotowany przez komandora podporucznika Geoffreya DeChevaliera, wylądował na pokładzie pierwszego lotniskowca USN – USS „Langley”, z którego dziewięć dni wcześniej wystartował po raz pierwszy samolot Vought VE-7.
Po przeprowadzeniu wstępnych testów na pokładzie lotniskowca, Aeromarine 39-B został zaokrętowany w celu opracowania procedur obsługi dużej liczby samolotów.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC 755993823. (ang.).
E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. McFarland, 2011. ISBN 978-0786445509. Brak numerów stron w książce.