Aeroklub Lwowski

Aeroklub Lwowski to jeden z aeroklubów, który funkcjonował we Lwowie w czasach II Rzeczypospolitej.

Został on założony 28 lutego 1928 roku, kontynuując działalność wcześniejszych organizacji, takich jak Związek Awiatyczny i Akademicki Aeroklub we Lwowie. Wśród współzałożycieli znalazł się Kazimierz Chorzewski.

W 1930 roku, na bazie Aeroklubu Lwowskiego, utworzono szkołę szybowcową, która miała swoje lądowisko w Bezmiechowej Górnej.

Aeroklub korzystał z lotniska cywilnego i wojskowego w Skniłowie, gdzie stacjonował 6 Pułk Lotniczy. W sytuacjach, gdy to lotnisko było przeciążone, wykorzystywano lądowisko w Basiówce. 14 listopada 1936 roku został poświęcony kamień węgielny pod budynek klubowy oraz hangar aeroklubu. Obchody 10-lecia istnienia Aeroklubu Lwowskiego miały miejsce w dniach 15-16 października 1938 roku.

4 marca 1937 roku Aeroklub Lwowski otrzymał trzy samoloty RWD-13, które zostały ufundowane przez Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W październiku 1937 roku do aeroklubu dołączyło kolejnych 11 nowych samolotów.

Podczas uroczystości święta Aeroklubu Lwowskiego, które odbyło się 15 października 1938 roku, klub został odznaczony przez 6 Pułk Lotniczy.

W ramach Aeroklubu Lwowskiego działał także Sanocki Klub Balonowy „Guma”, którego prezesem był Oskar Schmidt, dyrektor Polskiej Spółki dla Przemysłu Gumowego. Balon „Sanok”, reprezentujący Aeroklub Lwowski, zdobył Puchar im. pułk. Wańkowicza w zawodach, które odbyły się w maju 1936 roku.

Prezesami Aeroklubu Lwowskiego byli Kajetan Czarkowski-Golejewski oraz Grosser w latach 30-tych. Wiceprezesem był Jerzy Kozicki, a w skład członków klubu wchodzili Szczepan Grzeszczyk oraz Werner Ryszard Kirchner. Instruktorem szybowcowym w Bezmiechowej w latach 1936-1939 był Adam Dziurzyński.

W sierpniu 1938 roku Aeroklub Lwowski odniósł sukces w krajowych zawodach lotniczych.