Aerojet General X-8
Aerojet General X-8 to amerykańska rakieta badawcza, która jest niekierowana oraz stabilizowana obrotowo. Została stworzona w celu wynoszenia ładunku aparatury badawczej o masie 68 kg na wysokość 61 km. W kolejnych wersjach rakiet X-8 zrezygnowano z stabilizacji obrotowej w ramach projektu rakiety Aerobee.
Historia
Po zakończeniu II wojny światowej, amerykańskie siły zbrojne przechwyciły niemieckie rakiety V-2, które stały się podstawą do badań i rozwoju krajowej technologii rakietowej. Użycie rakiet otworzyło nowe możliwości eksploracji, umożliwiając badanie warunków panujących na dużych wysokościach. W odpowiedzi na te potrzeby powstał jednostopniowy pocisk RTV-8 Aerobee.
Start pocisku odbywał się z wykorzystaniem silnika rakietowego na stały materiał pędny, który generował ciąg 80 kN przez 2,5 sekundy. Ze względu na niskie przyspieszenie początkowe, rakieta była wystrzeliwana z dedykowanych wyrzutni w postaci długich pionowych szyn, które stabilizowały pocisk w pierwszej fazie lotu.
Po odłączeniu silnika startowego, rozpoczynał pracę silnik marszowy RTC-N10, który miał ciąg 12 kN i był zasilany paliwem płynnym. Jego maksymalny czas pracy wynosił 40 sekund, w zależności od wymaganej wysokości lotu badawczego. Ładunek rakiety, w postaci aparatury badawczej, powracał na powierzchnię na spadochronie, podczas gdy sama rakieta spadała po trajektorii balistycznej.
Stworzono ponad 900 egzemplarzy tych pocisków, które były używane do badania promieniowania słonecznego, wiatrów na dużych wysokościach, aerodynamiki pocisków rakietowych, testów biologicznych oraz pola magnetycznego Ziemi. Rakieta X-8 była także zdolna do przenoszenia aparatów fotograficznych.
Wersje pocisku X-8 (RTV-8)
- RTV-N-8 – pierwsza wersja rakiety, znana również jako XASR-1, napędzana silnikiem o ciągu 11,5 kN.
- RTV-A-1 – druga wersja pocisku XASR-2, oblatana pod koniec 1949 roku, wyposażona w instalację helową wspomagającą pracę silnika, zamiast powietrznej z XASR-1. Oznaczenie US Navy – RTV-N-10.
- RTV-A-1a – pocisk z mocniejszym silnikiem marszowym Aerojet AJ10-25 o ciągu 18 kN, ale z krótszym czasem działania. Oznaczenie US Navy RTV-N-10a.
- RTV-A-1b – pocisk z oryginalnym silnikiem o ciągu 11,5 kN oraz chemiczną instalacją ciśnieniową silnika.
- RTV-A-1c – identyczny jak RTV-A-1a, ale wystrzeliwany bez wsparcia silnika startowego na stały materiał pędny.
- RTV-A-1d – napędzany tym samym silnikiem co RTV-A-1a o ciągu 18 kN, lecz z chemiczną instalacją ciśnieniową i wystrzeliwany bez silnika startowego.
- RTV-N-10b – eksperymentalny model US Navy z silnikiem AJ10-24.
- RTV-N-10c – produkcyjna wersja RTV-N-10b z silnikiem AJ10-27.
W 1955 roku zmieniono oznaczenia pocisków zgodnie z nową nomenklaturą, przemianowując je na:
- RTV-A-1 na X-8
- RTV-A-1a na X-8A
- RTV-A-1b na X-8B
- RTV-A-1c na X-8C
- RTV-A-1d na X-8D
Air Force-Hi – rakieta Aerobee-Hi, opracowana w 1952 roku i oblatana w 1955 roku dla Sił Powietrznych USA. Charakteryzowała się dłuższym zbiornikiem paliwa, silnikami wykonanymi z nowoczesnych i bardziej niezawodnych materiałów oraz statecznikami o większej rozpiętości, co zapewniało lepszą stabilność pocisku. Nie przypisano jej żadnego oficjalnego oznaczenia poza symbolem projektu MX-1961. Maksymalny pułap tej rakiety wynosił 240 km.
RTV-N-13 Navy-Hi – później przemianowana na RV-N-13, rakieta przeznaczona dla marynarki wojennej. Prawie identyczna z wersją dla sił powietrznych, jednak wyposażona w inny silnik, który pozwalał osiągnąć pułap 270 km. Maksymalna prędkość pocisku wynosiła 7440 km/h.
Aerobee 150 – wersja pocisku Aerobee-Hi opracowana w 1959 roku dla NASA, oparta konstrukcyjnie na Air Force-Hi.
Aerobee 150A – ostatnia wersja pocisku, która została wyposażona w cztery stateczniki zamiast trzech, jak w poprzednich modelach, oraz zbiornik paliwa o zmienionej konstrukcji.