Aero A-38 to czechosłowacki samolot pasażerski z okresu międzywojennego.
Historia
W 1929 roku w zakładach Aero, bazując na konstrukcjach samolotów pasażerskich, takich jak dwupłatowiec Aero A-23 oraz górnopłatowiec Aero A-35, stworzono nowy model samolotu pasażerskiego. Opracowany dwupłatowiec, zdolny do przewozu 8 pasażerów, otrzymał nazwę Aero A-38.
Prototyp samolotu oblatano w 1929 roku, a czechosłowackie państwowe linie lotnicze Československé státní aerolinie (ČSA) złożyły zamówienie na kolejne dwa egzemplarze. Dodatkowo, dwa samoloty zamówiły francuskie linie lotnicze Compagnie internationale de navigation aérienne (CIDNA), które zostały wyposażone w francuskie silniki Gnome-Rhone Jupiter 9 Ady o mocy 480 KM (360 kW). W 1930 roku jeden egzemplarz zakupiło czechosłowackie lotnictwo wojskowe, przeznaczając go do fotogrametrii.
Produkcję zakończono po zbudowaniu zaledwie 6 samolotów w latach 1929–1930 z powodu braku dalszych zamówień.
Użycie w lotnictwie
Od 1930 roku samoloty Aero A-38 zaczęły realizować loty pasażerskie w ramach linii ČSA. Obsługiwały trasę z Pragi do Brna, Bratysławy, Koszyc, Użhorodu oraz Klużu, a później także do Bukaresztu. Działały również na trasach krajowych w Czechosłowacji. Samoloty te były eksploatowane przez ČSA do 1935 roku, w trakcie których pokonały łącznie 340426 km w czasie 3135 godzin.
W 1935 roku dwa samoloty zakupiły linie lotnicze związane z firmą Bata, z których jeden został następnie sprzedany aeroklubowi w Ołomuńcu, gdzie służył do lotów widokowych.
Dwa egzemplarze zakupione przez CIDNA rozpoczęły loty na trasie z Pragi do Wiednia i Warszawy od 1930 roku.
Po zajęciu Czechosłowacji przez Niemców w 1939 roku, samoloty Aero A-38 zostały przejęte przez Luftwaffe. Istnieją niepotwierdzone informacje, że jeden z nich brał udział w transporcie wojsk w ramach operacji „Weserübung” w Norwegii w 1940 roku. Dalsze losy tych maszyn są nieznane.
Opis techniczny
Samolot Aero A-38 był dwupłatem o mieszanej konstrukcji. Kadłub wykonany z rur metalowych, przednia część pokryta była blachą aluminiową, podczas gdy reszta kadłuba była obita płótnem. Skrzydła były drewniane, również pokryte płótnem. W przedniej części kadłuba umieszczono silnik, za którym znajdowała się zakryta kabina załogi, a następnie przedział pasażerski z 8 miejscami, wyposażony w okna umożliwiające oglądanie otoczenia. Samolot miał klasyczne, stałe podwozie z płozą ogonową.
Napęd stanowił jeden silnik gwiazdowy, chłodzony powietrzem, zamontowany w przedniej części kadłuba.
Bibliografia
Václav Němeček: Československá letadla (1918-1945). Praga: Naše vojsko, 1983, s. 90-91, 252-253. (cz.).
Václav Němeček: Civilní letadla. 1. [díl], Vzducholodě a dopravní letouny s pístovými motory. Praga: Nakladatelství dopravy a spojů, 1981, s. 80, 84-85. (cz.).
Michael J. H. Taylor: Jane’s Encyclopedia of Aviation. Londyn: Jane’s Publishing Company Limited, 1980, s. 172. ISBN 0-7106-0710-5. (ang.).