Aero A-35 to czechosłowacki samolot pasażerski z okresu międzywojennego.
Historia
W 1927 roku dwóch znanych czechosłowackich pilotów, kapitan Malkovský oraz porucznik Pavlovský, zainspirowanych osiągnięciem Charlesa Lindbergha, który przeleciał nad Atlantykiem, rozpoczęło dyskusje na temat budowy czechosłowackiego samolotu do lotów długodystansowych. Aby zrealizować ten pomysł, założyli „Fond čs. letu Praha-Nový York” (Fundacja czechosłowackiego lotu Praga-Nowy Jork), której celem było zgromadzenie 2 000 000 Kč. Działania fundacji nie zdobyły jednak wsparcia od czechosłowackich organizacji lotniczych, takich jak Aeroklub Republiki Czechosłowackiej i Masarykova letecka liga (MLL). Niemniej jednak, zbiórka pieniędzy odbywała się zarówno w Czechosłowacji, jak i wśród emigrantów w Stanach Zjednoczonych, co pozwoliło na rozpoczęcie prac nad samolotem w wytwórni Aero. Środki pozyskane od emigracji umożliwiły również zakup amerykańskiego silnika lotniczego Wright „Whirlwind” J6 o mocy 240 KM (176 kW), który miał być zamontowany w tym samolocie. Początkowo planowano, aby konstrukcja opierała się na dwupłatowym samolocie rozpoznawczym A-30, jednak ostatecznie opracowano samolot jako jednopłatowy górnopłat.
Prototyp samolotu został oblatany jesienią 1928 roku, ale ze względu na brak funduszy (fundacja zebrała jedynie 200 000 Kč) planowano zakończenie prac nad nim. Wówczas Ministerstwo Robót Publicznych, po przekształceniu go w samolot pasażerski, zakupiło go i przekazało do państwowych linii lotniczych Československé státní aerolinie (ČSA). Wkrótce ČSA zamówiły jeszcze 6 takich samolotów, które zostały wyposażone w silniki Walter „Castor II” o mocy 240 KM (176 kW) produkowane w Czechosłowacji; ich budowa trwała do 1933 roku.
W 1934 roku linie lotnicze firmy Bata zamówiły 5 samolotów tego typu, które zbudowano w latach 1933–1934. Ostatecznie wyprodukowano 12 samolotów Aero A-35.
Użycie w lotnictwie
Od 1930 roku samoloty Aero A-35 rozpoczęły loty pasażerskie w ramach czechosłowackich linii lotniczych ČSA, obsługując trasy krajowe. Poszczególne samoloty otrzymały następujące numery rejestracyjne: L-BAUA (prototyp, później OK-AUA, użytkowany w latach 1930–1936, następnie w lotnictwie wojskowym i aeroklubie w Pilźnie), OK-AUB (1930-1936 w ČSA, 1936-1938 MLL), OK-AUC (1930-1936 ČSA, 1936-1938 lotnictwo wojskowe), OK-AUD (1930-1936 ČSA, później lotnictwo wojskowe), OK-AUE (1931-1938 ČSA), OK-AUF (1931-1935 ČSA, 1935-1939 MLL), OK-AUG (1931-1937 ČSA). W latach 1930-1937 samoloty te w ČSA przebyły 798 028 km, spędzając 5679 godzin w powietrzu.
Samoloty dostarczone do linii lotniczych Bata, które były użytkowane w latach 1933–1939, latały zarówno na trasach krajowych, jak i zagranicznych. Otrzymały one następujące numery rejestracyjne: OK-ATD (użytkowany w latach 1934–1935), OK-ATK (1933-1939), OK-ATN (1933-1938), OK-ATX (1934-1939), OK-ATZ (1934-1939).
Po zajęciu Czechosłowacji przez Niemców część tych samolotów trafiła w ręce wojsk niemieckich; cztery z nich otrzymały niemieckie numery rejestracyjne: D-CATK (wcześniej OK-ATK), D-CATN (OK-ATN), D-CATX (OK-ATX), D-CATZ (OK-ATZ), jednak ich dalsze losy są nieznane.
Opis techniczny
Samolot Aero A-35 był górnopłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub zbudowany był z rur metalowych, a jego przednia część pokryta była blachą aluminiową, podczas gdy reszta kadłuba była obita płótnem. Skrzydła miały konstrukcję drewnianą, również pokryte płótnem. W przedniej części kadłuba znajdował się silnik, a za nim zamknięta kabina załogi (miejsce dla dwóch członków załogi lub pilota i pasażera), a za nią znajdował się przedział pasażerski z czterema miejscami. Ten przedział był wyposażony w okna, które umożliwiały pasażerom podziwianie otoczenia. Samolot miał klasyczne, stałe podwozie z płozą ogonową.
Napęd samolotu stanowił jeden silnik gwiazdowy, 7-cylindrowy, chłodzony powietrzem, umieszczony w przedniej części kadłuba.
Bibliografia
Václav Němeček: Československá letadla (1918-1945). Praga: Naše vojsko, 1983, s. 91–93, 250–251. (cz.).
Václav Němeček: Civilní letadla. 1. [díl], Vzducholodě a dopravní letouny s pístovými motory. Praga: Nakladatelství dopravy a spojů, 1981, s. 192, 202–203. (cz.).
Michael J.H. Taylor: Jane’s Encyclopedia of Aviation. Londyn: Jane’s Publishing Company Limited, 1980, s. 171–172. ISBN 0-7106-0710-5. (ang.).