Aero A-300 to czechosłowacki prototyp samolotu bombowego, który został stworzony w 1938 roku w zakładach Aero Vodochody w Pradze.
Historia
W połowie lat trzydziestych czechosłowackie Ministerstwo Obrony Narodowej postanowiło wzmocnić swoje lotnictwo i zwróciło się do krajowych wytwórni lotniczych z prośbą o opracowanie nowych modeli samolotów.
W lipcu 1936 roku firma Aero rozpoczęła prace nad nową wersją samolotu bombowego, oznaczonego jako A-300, będącego modyfikacją projektu A-206. W 1937 roku na wystawie w Pradze zaprezentowano model A-300, który charakteryzował się zmienionym układem skrzydeł oraz nowym kadłubem z oszkloną kabiną obserwatora/bombardiera umieszczoną z przodu. Do napędu przewidziano silniki gwiazdowe Bristol Mercury IX o mocy 830 KM (610 kW), zamontowane w gondolach na skrzydłach. W samolocie zastosowano również nowoczesne śmigła przestawialne oraz nowe usterzenie z podwójnymi statecznikami pionowymi.
Prace nad budową prototypu trwały do 1938 roku, a samolot został ostatecznie oblatany w kwietniu tego samego roku. W tym czasie skierowano go do badań w wojskowym instytucie lotniczym, gdzie potwierdzono jego zalety oraz znakomite osiągi. W 1938 roku czechosłowackie Ministerstwo Obrony Narodowej zamówiło 12 egzemplarzy tych samolotów, a zainteresowanie nimi wyraziła także Grecja, która chciała produkować 12 egzemplarzy na licencji. Jednakże w związku z zajęciem Czechosłowacji przez Niemców w marcu 1939 roku, nie rozpoczęto seryjnej produkcji.
W sumie zbudowano tylko jeden prototyp samolotu Aero A-300.
Użycie w lotnictwie
Samoloty Aero A-300 były wykorzystywane jedynie do badań. Po zajęciu Czechosłowacji przez Niemców, prototyp został przekazany do zakładów Focke-Wulf w Bremie, gdzie po przeprowadzeniu testów ostatecznie został złomowany.
Opis konstrukcji
Samolot Aero A-300 był dwusilnikowym dolnopłatem wolnonośnym o konstrukcji mieszanej – metalowej i drewnianej, z pokryciem ze sklejki i płótna. Kabiny załogi były zakryte. Podwozie trójkołowe, chowane w locie do gondoli silników, z trwałym kółkiem ogonowym. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe umieszczone w gondolach na skrzydłach, a śmigła były trzyłopatowe, metalowe i przestawialne w locie.