Aero A-23 to czechosłowacki samolot pasażerski z okresu międzywojennego.
Historia
W 1926 roku czechosłowackie Ministerstwo Robót Publicznych zwróciło się do krajowych producentów lotniczych o stworzenie samolotu pasażerskiego dla nowo powstających państwowych linii lotniczych Československé státní aerolinie (ČSA). Na to zaproszenie odpowiedziała wytwórnia Avia, która zaprojektowała model Avia BH-25, oraz wytwórnia Aero, która stworzyła dwupłatowy samolot oznaczony jako Aero A-23.
Prototyp samolotu odbył swój pierwszy lot w 1926 roku. Był napędzany francuskim silnikiem, produkowanym na licencji przez zakłady Škoda – Lorraine-Dietrich 12Cc. Po przeprowadzeniu testów, czechosłowackie państwowe linie lotnicze ČSA zamówiły sześć egzemplarzy, które zostały wyposażone w gwiazdowy silnik licencyjny Walter Jupiter IV. Samoloty te dostarczono do linii lotniczych do 1928 roku.
Ze względu na brak dalszych zamówień, produkcję zakończono, a łączna liczba wybudowanych samolotów tego typu wyniosła siedem.
Użycie w lotnictwie
Od 1928 roku samoloty Aero A-23 rozpoczęły przewozy pasażerskie w ramach czechosłowackich linii ČSA. Operowały na trasach Praga – Brno – Bratysława – Koszyce – Użhorod oraz na innych krajowych liniach Czechosłowacji. W ČSA latały do 1934 roku, w tym czasie pokonując łącznie 868 149 km.
W 1932 roku jeden z tych samolotów został przekazany do aeroklubu Masarykovej leteckej ligi w Pradze, a od 1934 roku służył w aeroklubie w Piszczanach, gdzie wykonywał loty widokowe.
Wszystkie egzemplarze tego modelu zostały ostatecznie wycofane z eksploatacji w 1936 roku.
Opis techniczny
Samolot Aero A-23 był dwupłatem o mieszanej konstrukcji. Kadłub wykonany był z rur metalowych, z przednią częścią pokrytą blachą aluminiową, a reszta z płótna. Skrzydła miały konstrukcję drewnianą, również pokrytą płótnem. W przedniej części kadłuba znajdował się silnik, za nim odkryta kabina załogi, a za nią przedział pasażerski z miejscami dla 5-6 osób. Przedział pasażerski był wyposażony w okna, które umożliwiały podziwianie widoków podczas lotu. Samolot posiadał klasyczne, stałe podwozie z ogonową płozą.
Napęd stanowił jeden gwiazdowy silnik o dziewięciu cylindrach, chłodzony powietrzem, umieszczony w przedniej części kadłuba.
Bibliografia
Václav Němeček: Československá letadla (1918-1945). Praga: Naše vojsko, 1983, s. 89-90, 250-251. (cz.).
Václav Němeček: Civilní letadla. 1. [díl], Vzducholodě a dopravní letouny s pístovými motory. Praga: Nakladatelství dopravy a spojů, 1981, s. 80, 84-85. (cz.).
Michael J. H. Taylor: Jane’s Encyclopedia of Aviation. Londyn: Jane’s Publishing Company Limited, 1980, s. 171. ISBN 0-7106-0710-5. (ang.).