Aero A-12
Aero A-12 to czechosłowacki samolot rozpoznawczy oraz lekki bombowiec, który powstał w okresie międzywojennym.
Historia
Na początku lat dwudziestych XX wieku, wytwórnia Aero stała się wiodącym producentem lotniczym w Czechosłowacji. W kwietniu 1923 roku, czechosłowackie lotnictwo wojskowe zwróciło się do tej wytwórni z prośbą o stworzenie nowego samolotu rozpoznawczego, zamawiając początkowo dwie serie w sumie 50 egzemplarzy. Prototyp, oznaczony jako A-12, odbył swój pierwszy lot jesienią 1923 roku, a wkrótce po tym rozpoczęto jego produkcję seryjną. W listopadzie tego samego roku wojskowe lotnictwo zamówiło dodatkowe 26 samolotów, a w grudniu 1924 jeszcze 18 sztuk. W sumie, w latach 1923-1925, wyprodukowano 94 samoloty tego typu, przy czym 12 kadłubów wykonano w wytwórni Aero, a resztę w zakładzie Letov.
Model A-12 stał się fundamentem dla kolejnego samolotu rozpoznawczego, który otrzymał oznaczenie Aero A-11.
Użycie w lotnictwie
Samoloty Aero A-12 były systematycznie wprowadzane do czechosłowackiego lotnictwa od 1924 roku, gdzie pełniły rolę zarówno samolotów rozpoznawczych, jak i lekkich bombowców. Piloci wojskowi brali na nich udział w zawodach lotniczych, zdobywając czołowe lokaty. Kapitan Kalla ustanowił nawet rekord prędkości w locie okrężnym dla samolotów dwumiejscowych, osiągając prędkość 202,1 km/h.
Opis techniczny
Samolot Aero A-12 był dwumiejscowym dwupłatem o mieszanej konstrukcji. Kadłub składał się z metalowych rur stalowych, natomiast skrzydła były drewniane. Podwozie miało klasyczną, stałą formę z płozą ogonową.
Napęd stanowił silnik rzędowy, sześciocylindrowy, umieszczony z przodu kadłuba i chłodzony cieczą, z chłodnicami zamontowanymi po bokach silnika. Silnik ten napędzał dwułopatowe śmigło.
Uzbrojenie obejmowało: jeden zsynchronizowany karabin maszynowy Vickers wz. 09 kal. 7,7 mm, obsługiwany przez pilota, oraz dwa sprzężone ruchome karabiny maszynowe Lewis wz. 15 kal. 7,7 mm, obsługiwane przez obserwatora-strzelca. Samolot był w stanie przenosić bomby lotnicze o łącznej wadze 200 kg. Dodatkowo, wyposażony był w aparat fotograficzny oraz radiostację.
Bibliografia
Václav Němeček: Československá letadla (I) 1918 – 1945. Praga: Vydavateľstvo Naše vojsko, 1983, s. 71-72, 248-249. (cz.).