Aero A-11

Aero A-11 to czechosłowacki samolot rozpoznawczy oraz lekki bombowiec, który powstał w okresie międzywojennym.

Historia

Po uruchomieniu seryjnej produkcji lekkiego bombowca Aero A-12, w zakładzie Aero rozpoczęto prace nad nowym samolotem rozpoznawczym. W tym modelu zastosowano silnik Walter W-IV, produkowany w Czechosłowacji. Chociaż jego układ przypominał wcześniejszy samolot, konstrukcja została wzmocniona, a silniki Walter W-IV osiągały moc 240 KM. Nowy samolot przyjął oznaczenie Aero A-11, a jego pierwszy lot miał miejsce w lutym 1924 roku. Lotnictwo szybko złożyło zamówienie na produkcję serii tych samolotów. Produkcja seryjna trwała od 1924 do 1928 roku, a w tym czasie zbudowano 108 sztuk tego typu.

W 1928 roku powstała nocna wersja tego samolotu, oznaczona jako A-11N, w ilości 43 egzemplarzy. Dodatkowo zbudowano 8 samolotów z silnikiem Hispano-Suiza 8Fb o mocy 300 KM (220 kW), które otrzymały oznaczenie A-11HS i zostały sprzedane do Finlandii. Kolejną wersją były samoloty oznaczone jako Ab-11, wyposażone w silnik Breitfeld & Daněk „Perun” II o mocy 240 KM (176 kW), zbudowane w liczbie 84 sztuk, oraz wersja nocna Ab-11N, zbudowana w ilości 4 egzemplarzy. Ta wersja stała się podstawą do rozwoju kolejnych typów samolotów w wytwórni Aero. Łącznie zbudowano 204 samoloty tego typu, wliczając w to różne wersje.

Użycie w lotnictwie

Samoloty Aero A-11 były stopniowo wprowadzane do czechosłowackiego lotnictwa od 1924 roku i służyły do momentu ich naturalnego zużycia.

Oprócz Czechosłowacji, samoloty A-11HS były także użytkowane przez lotnictwo Finlandii.

Maszyny te realizowały wiele lotów propagandowych, a w 1925 roku grupa samolotów wojskowych A-11 wykonała lot z lotniska Kodaň do Warszawy. Dwa z nich odbyły lot na trasie Praga – Belgrad – Bukareszt. Brały również udział w różnych zawodach, ustanawiając wiele rekordów lotniczych Czechosłowacji.

Opis techniczny

Samolot Aero A-11 był dwumiejscowym dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub wykonany był z metalowych rur stalowych, natomiast skrzydła z drewna. Posiadał klasyczne, stałe podwozie z płozą ogonową.

Napęd stanowił silnik rzędowy, 6-cylindrowy, umieszczony na przedzie kadłuba i chłodzony cieczą, który napędzał dwułopatowe śmigło.

W zakresie uzbrojenia, samolot był wyposażony w 1 zsynchronizowany karabin maszynowy Vickers wz. 09 kal. 7,7 mm, obsługiwany przez pilota, oraz 2 sprzężone ruchome karabiny maszynowe Lewis wz. 15 kal. 7,7 mm, obsługiwane przez obserwatora-strzelca. Dodatkowo, samolot mógł przenosić bomby lotnicze o łącznej wadze 200 kg.