Aero A-100 – czechosłowacki samolot przeznaczony do rozpoznania oraz jako lekki bombowiec, który powstał w okresie międzywojennym.
Historia
W połowie lat trzydziestych XX wieku, czechosłowackie dowództwo lotnictwa zleciło lokalnym wytwórniom lotniczym stworzenie nowego samolotu rozpoznawczego – lekkiego bombowca, który miałby zastąpić model Letov Š-16. W odpowiedzi na te wymagania cztery przedsiębiorstwa przedstawiły swoje projekty, z których wybrano dwa: samolot od wytwórni Aero – A-100 oraz projekt wytwórni Praga – Praga BH-36. Ostatecznie zdecydowano się na samolot Aero, ponieważ wytwórnia Praga nie zdążyła zbudować prototypu.
Nowa konstrukcja opierała się na wcześniejszym modelu Aero A-42, który był jednopłatowcem, a w myśl nowych wytycznych, nowy samolot miał być dwupłatowcem. W samolocie zastosowano również silnik produkcji czechosłowackiej. Prototyp został oblatany w maju 1933 roku, a następnie zamówiono pierwszą partię 11 sztuk. Po ich dostarczeniu zamówiono kolejne 33 samoloty, które ukończono w 1935 roku. Po zrealizowaniu tego zamówienia produkcję wstrzymano, ponieważ opracowano nowy typ oznaczony jako Aero A-101.
Użycie w lotnictwie
Samoloty Aero A-100 wprowadzano do czechosłowackiego lotnictwa w okresie od lipca 1934 roku do maja 1935 roku. Otrzymało je sześć eskadr rozpoznawczych, oznaczonych numerami od 61 do 66, oraz trzy eskadry lekkich bombowców nr 71, 72 i 73. Użytkowano je do 1938 roku, choć stopniowo były zastępowane nowszymi modelami, a niektóre z nich zaczęto wykorzystywać jako samoloty szkoleniowe.
Po utworzeniu Słowacji, jej lotnictwo przejęło 16 samolotów tego typu, które wykorzystywano jako maszyny szkoleniowe. Pozostałe egzemplarze trafiły w ręce Niemców, którzy także używali ich do celów szkoleniowych.
Opis techniczny
Samolot Aero A-100 był dwumiejscowym dwupłatem o mieszanej konstrukcji. Kadłub wykonano z metalu, natomiast skrzydła z drewna. Posiadał klasyczne stałe podwozie z płozą ogonową.
Napęd stanowił silnik widlasty, 12-cylindrowy, umieszczony z przodu kadłuba, chłodzony cieczą, z chłodnicą umieszczoną pod silnikiem. Silnik napędzał dwułopatowe śmigło.
Uzbrojenie składało się z dwóch zsynchronizowanych karabinów maszynowych wz. 28 kal. 7,92 mm z zapasem 300 nabojów każdy, obsługiwanych przez pilota, oraz dwóch sprzężonych ruchomych karabinów maszynowych wz. 30 kal. 7,92 mm z zapasem 560 naboi, obsługiwanych przez obserwatora-strzelca. Samolot miał także zdolność przenoszenia bomb o łącznej wadze do 600 kg.
Bibliografia
Václav Němeček: Československá letadla (I) 1918 – 1945. Praga: Vydavateľstvo Naše vojsko, 1983, s. 82-83, 252-253. (cz.).
Charles K. Kliment, Břetislav Nakládal: Slovenská Armáda 1939-1945. Praga: Naše Vojsko, 2003, s. 68. ISBN 80-206-0596-7. (cz.).