Aerfer Sagittario 2
Aerfer Sagittario 2 to włoski eksperymentalny odrzutowy samolot myśliwski, który powstał po II wojnie światowej. Był to pierwszy włoski samolot, który przekroczył barierę dźwięku.
Historia
Samolot został zaprojektowany przez Sergio Stefanuttiego jako odrzutowiec z silnikiem turboodrzutowym. Jego konstrukcja to średniopłat o całkowicie metalowej budowie. Samolot nosił nazwę Sagittario, co w tłumaczeniu oznacza Strzelec.
Prototyp maszyny został zbudowany w 1956 roku w zakładach Industrie Meccaniche Aeronautiche Meridionali AERFER, a 19 maja 1956 roku odbył swój pierwszy lot. Następnie trafił do jednostki eksperymentalnej włoskiego lotnictwa, gdzie kontynuowano próby lotnicze. W trakcie tych testów, 4 grudnia 1956 roku, w locie nurkowym z wysokości 13 725 m, samolot przekroczył barierę dźwięku, osiągając prędkość 1,1 Ma, stając się pierwszym włoskim samolotem, który dokonał tego osiągnięcia.
Po przeprowadzeniu licznych prób zdecydowano o zaprzestaniu dalszej produkcji tego modelu, a jego konstrukcja posłużyła jako baza do budowy kolejnych włoskich odrzutowców.
Użycie w lotnictwie
Prototypy Aerfer Sagittario były wykorzystywane jedynie do prób fabrycznych oraz testów w jednostkach eksperymentalnych włoskiego lotnictwa.
Po zakończeniu eksploatacji, samolot został umieszczony w Muzeum Historii Lotnictwa Wojskowego w Vigna di Valle, w gminie Bracciano.
Opis techniczny
Aerfer Sagittario 2 był średniopłatem o w pełni metalowej konstrukcji.
W przedniej części kadłuba zainstalowano silnik turboodrzutowy, a za nim znajdowała się jednoosobowa kabina pilota. W kadłubie umieszczono również uzbrojenie składające się z dwóch działek kal. 30 mm.
Samolot miał trójpodporowe podwozie, które się chowało w trakcie lotu.
W jego napędzie wykorzystywano silnik turboodrzutowy o ciągu 17,8 kN.
Przypisy
Bibliografia
Wiliam Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters: an illustrated encyclopedia of every fighter aircraft built and flown. Londyn: Salamander Book Ltd., 2001, s. 9. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).