Aegirocassis
Aegirocassis to rodzaj bezkręgowca z rodziny Hurdiidae, żyjący w okresie ordowiku. Stanowił on największy znany rodzaj z rzędu Radiodonta.
Budowa
Aegirocassis, osiągający długość do 2 metrów, jest największym znanym przedstawicielem rzędu Radiodonta. Jego ciało składało się z dwóch tagm: głowy oraz segmentowanego tułowia. Z segmentów tułowia wyrastały po dwie pary płatowatych płetw – większych bocznych oraz mniejszych grzbietowych. Głowa była pokryta pancerzem, który składał się z trzech elementów: jednego centralnego, którego długość była co najmniej równa długości tułowia, oraz dwóch bocznych. W skamieniałościach Aegirocassis nie zachowały się oczy ani stożek gębowy.
Odnóża zwierzęcia były podzielone na siedem segmentów, z których pierwszy był najdłuższy i miał jeden krótki kolec brzuszny w kształcie grzebienia. Kolejne pięć segmentów miało po jednym kolcu brzusznym, każdy z nich pokryty grubymi szczecinkami, z dwoma rzędami drobnych kolców. Ostatni segment odnóża był masywny i zakończony spiczastą końcówką.
Aegirocassis odżywiał się poprzez filtrację pokarmu unoszącego się w wodzie.
Materiał kopalny
Skamieniałości Aegirocassis odkryto w Maroku, w dolnych warstwach formacji Fezouata, datowanych na wczesny ordowik (późny tremadok). Okazy te zachowały się w trójwymiarowej formie.
Etymologia
Nazwa Aegirocassis pochodzi od słów „Ægir” (Ägir – w mitologii nordyckiej gigant oraz bóg morza) oraz „cassis” (z łaciny oznaczającego „hełm”, co odnosi się do pancerza głowy). Nazwa gatunkowa – A. benmoulai – honoruje Mohameda Bena Moula, który odkrył skamieniałości tego zwierzęcia. Gatunek ten początkowo był błędnie nazwany A. benmoulae.