AEG J.I to niemiecki samolot piechoty, który powstał w czasie I wojny światowej.
Historia
W wyniku doświadczeń zdobytych w pierwszych latach konfliktu, niemieckie dowództwo zdecydowało się na utworzenie oddziałów lotniczych, które miały wspierać wojska lądowe. W ten sposób zrodziła się idea stworzenia nowego typu samolotu, który określono mianem samolotu piechoty. Powstał on w wytwórni AEG i nosił oznaczenie J.I. Jego konstrukcja bazowała na samolocie rozpoznawczym AEG C.IV, ale wprowadzone zmiany obejmowały nowy silnik oraz opancerzenie przedniej części kadłuba, które miało grubość 5,1 mm. Samolot został również wyposażony w dwa karabiny maszynowe, które strzelały w dół.
Produkcję seryjną J.I rozpoczęto w 1917 roku, w trakcie której wprowadzono niewielkie modyfikacje, co zaowocowało wersją oznaczoną jako J.Ia. W 1918 roku powstała kolejna wersja, J.II, która miała wydłużony kadłub, co poprawiło jej właściwości lotnicze. Zaczęto również produkcję tej wersji. W sumie, w latach 1917-1918 zbudowano około 600 samolotów obu wersji.
Po zakończeniu I wojny światowej, samoloty J.II, które nie trafiły do wojska, zostały przerobione. Zdemontowano z nich uzbrojenie oraz opancerzenie kadłuba, a kabinę obserwatora przekształcono w kabinę pasażerską, nadając jej oznaczenie J.IIK.
Użycie w lotnictwie
Samoloty AEG J.I i J.II zaczęły być używane od 1917 roku w specjalnie utworzonych jednostkach lotniczych wspierających piechotę, gdzie były eksploatowane do końca wojny.
Przekształcone samoloty J.II na wersję pasażerską zostały sprzedane niemieckiej linii lotniczej Deutsche Luft-Reederei i były wykorzystywane na trasie Berlin – Weimar.
Dwa egzemplarze J.I zostały zdobyte na lotnisku Ławica i poddane remontowi. Kolejne dwa zdobyli powstańcy wielkopolscy, a jeden z nich służył w Szkole Pilotów na Ławicy aż do 1921 roku.
Opis techniczny
Samolot J.I to dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji mieszanej, z dominującymi elementami metalowymi. Kadłub stanowiła spawana kratownica z rur stalowych, pokryta sklejką od góry, a dolna część i boki były obite płótnem. Skrzydła miały duże wydłużenie, z dźwigarami z rur stalowych i drewnianymi żebrami, również pokryte płótnem, połączone stojakami z rur stalowych. Lotki znajdowały się tylko na górnym płacie. Usterzenie o płaskim profilu zbudowane było z rur stalowych i pokryte płótnem, a statecznik pionowy był wsparty zastrzałami. Przednia część kadłuba, w rejonie stanowiska obserwatora, była opancerzona blachą o grubości 5,1 mm.
Samolot napędzał 6-cylindrowy silnik rzędowy Benz Bz.IV o mocy 200 KM (147 kW), chłodzony cieczą.
Podwozie miało klasyczną, dwukołową konstrukcję z płozą ogonową.
Uzbrojenie obejmowało 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum lMG14 kal. 7,92 mm z zapasem 500 naboi, oraz 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe lMG08/15 kal. 7,92 mm, umieszczone pod kadłubem i strzelające pod kątem 45° w dół. Obserwator mógł obsługiwać te karabiny za pomocą linki Bowdena, a każdy z nich miał zapas 500 naboi.
Przypisy
Bibliografia
Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of the First World War. Garden City, N.Y.: Doubleday & Company, 1971, s. 9-11. (ang.).
Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X. OCLC 313074530.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
Kenneth Munson: Aircraft of World War I. Londyn: Ian Allan Publishing, 1969, s. 118. ISBN 0-385-03471-7. (ang.).
Andrzej Glass. AEG J-I. „Skrzydlata Polska”. 29/1972, 16 lipca 1972. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.