Adźanta

Adźanta (hindi: अजिंठा लेणी) to pasmo górskie w Indiach, w stanie Maharasztra, na obszarze dawnego księstwa Hajderabadu. W jego zboczach, w pobliżu doliny rzeki Waghory, znajduje się 30 grot, które zdobią niepowtarzalne malowidła o tematyce buddyjskiej. Cztery z nich to ćajtje – miejsca kultu, natomiast pozostałe to wihary – przestrzenie przeznaczone dla mnichów do życia i wspólnego gromadzenia się. Groty te powstały w okresie od II wieku p.n.e. do VII wieku n.e., a wiele z nich wykuto podczas panowania dynastii Guptów. Niektóre z grot pozostały niedokończone, co najprawdopodobniej związane jest z brakiem funduszy spowodowanym spadkiem popularności buddyzmu na półwyspie dekańskim. Odkrycia grot dokonano w 1819 roku przez grupę angielskich myśliwych. Zespół grot w Adźancie został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Malowidła w Grotach Adźanty

Wartość grot w Adźancie tkwi przede wszystkim w ich malowidłach, chociaż zachowały się one jedynie w niektórych pieczarach. Proces ich tworzenia polegał na malowaniu na podkładzie wapiennym, po wcześniejszym wyrównaniu powierzchni skały z użyciem gliny zmieszanej z omłotami ryżowymi i krowim nawozem. Kontury malowideł rysowano czerwonym barwnikiem, a następnie wypełniano kolorami. Oświetlenie wnętrz grot prawdopodobnie zapewniał system luster wykonanych z polerowanej blachy. Tematyka wszystkich malowideł ma związek z buddyzmem i często ilustruje umoralniające dżataki. Do najbardziej znanych dzieł należą: Bodhisattwa Padmapani w grocie nr 1 oraz ilustracje dżataki Opowieść o królu gęsi z groty nr 17. W całym malarstwie Adźanty dominuje wyrafinowanie linii nad plamą barwną.