Adwokatura (tradycyjnie określana jako palestra) to zbiorowość adwokatów oraz aplikantów adwokackich.
W starożytnym Rzymie, w okresie republiki, osobę nazywaną adwokatem (łac. advocati) uważano za pomocnika strony, który początkowo nie miał prawa występować w jej imieniu. Jego rolą było składanie wniosków procesowych (łac. postulationes). Advocati cieszyli się wysokim prestiżem oraz posiadali znajomość prawa. W tym czasie zastępstwo procesowe pełnili cognitor oraz procurator. W późniejszych czasach, za rządów dominatu, adwokatura przekształciła się w obowiązkową korporację. Choć funkcja adwokatów nadal dotyczyła zastępstwa procesowego, w praktyce byli oni wyznaczani jako procuratores. Musieli mieć odpowiednie wykształcenie prawnicze, byli przypisani do konkretnych sądów i podlegali władzy odpowiednich urzędników cesarskich. Ich wynagrodzenie (honorarium) otrzymywali od stron zgodnie z ustaloną taryfą.
Polska
W historycznej Polsce palestrą nazywano ogół osób zajmujących się zastępstwem procesowym. Palestra zyskała znaczenie szczególnie w XVII i XVIII wieku, co było wynikiem pieniactwa szlachty oraz przewlekłości postępowań sądowych. Już od XV wieku w prawie procesowym istniała instytucja zastępcy procesowego. Zawodowe i płatne zastępstwo procesowe pojawiło się na przełomie XV i XVI wieku. Przywileje nieszawskie nakazywały przydzielenie zastępcy na prośbę strony, gdy ta nie była w stanie sama sobie poradzić. Początkowo płatnych zastępców procesowych określano mianem prokuratorów, a ich rolę oraz obowiązki regulowały ordynacje królewskie. Samodzielny zastępca procesowy nosił tytuł patrona, a jego pomocnik był nazywany dependentem.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
