Adwajta Aćarja

Adwajta Aćarja (1434-1539) to święty w tradycji gaudija wisznuizmu, uznawany za jeden z Pięciu Aspektów Boga (Panća Tattwa). Reprezentuje połączenie wcieleń Wisznu i Śiwy (Harihara) oraz był bliskim przyjacielem Ćajtanji Mahaprabhu i Nitjanandy. Adwajta odegrał kluczową rolę w bengalskim odrodzeniu hinduizmu, propagując krysznaizm i Maha Mantrę.

Życiorys

Życie Adwajty opisane zostało w dziełach Ćaitanja Ćaritamrita oraz Ćaitanja Bhagawata. W tym pierwszym z tekstów uważany jest za inkarnację Mahawisznu.

Urodził się w Bengalu w rodzinie bramińskiej. Większość swojego życia spędził w Śantipurze, gdzie pełnił rolę lidera lokalnej społeczności bramińskiej. Miał żonę oraz sześciu synów: Aćjutanandę, Krysznę Misrę, Gopalę dasa, Balaramę, Swarupę i Dżagadisa. Był jednym z najważniejszych propagatorów krysznaizmu, nauczał filozofii Bhagawatgity oraz Śrimad Bhagawatam, a także popularyzował bhaktijogę, czyli miłość i całkowite oddanie się Krysznie jako Najwyższej Osobie Boga.

Według tradycji gaudija wisznuizmu, w późniejszych latach swojego życia Adwajta coraz bardziej martwił się rosnącą niechęcią ludzi do duchowości oraz materializmem. Uważał, że prowadzi to do zniszczenia struktury społeczeństwa i nieszczęścia jego członków. Aby to zmienić, zaczął modlić się do Kryszny, prosząc o zstąpienie na Ziemię jako awatara, aby pokazać ludziom, jak żyć szczęśliwie w poświęceniu dla Boga. Adwajta modlił się z wielką gorliwością przez wiele miesięcy, głośno chwaląc Krysznę i składając ofiary w postaci świętego czarnego kamienia sila, liści tulasi oraz wody z Gangesu. Po trzynastu miesiącach jego modlitwy zostały wysłuchane, a sam Najwyższy Bóg objawił się jako Ćajtanja Mahaprabhu (syn Saći) w Majapurze podczas zaćmienia Księżyca. Pomimo że Adwajta był o około 50 lat starszy od Ćajtanji, stał się jego oddanym przyjacielem i współpracownikiem w działalności misyjnej.

Dzień urodzin Adwajty, czyli jego pojawienia się na Ziemi, jest uroczyście obchodzony przez wyznawców gaudija wisznuizmu, w tym ruchu Hare Kryszna. W ikonografii religijnej przedstawiany jest jako siwobrody starzec w gronie Panća Tattwa.