Historia
System Ardis został opracowany w 1990 roku przez firmę Motorola dla jednego z czołowych graczy w branży komputerowej, czyli IBM. Wkrótce po tym, dzięki współpracy obu firm, technologia ta stała się dostępna dla szerokiego grona użytkowników.
Ardis obsługuje pierwszą oraz największą w kraju bezprzewodową sieć danych, która umożliwia komunikację zarówno wewnątrz budynków, jak i w transporcie publicznym. Wspiera mobilnych pracowników korzystających z laptopów, osobistych cyfrowych asystentów oraz komputerów stacjonarnych. Sieć ARDIS obejmuje 410 obszarów szczytowych w pobliżu stacji metra w wszystkich 50 stanach, a także w Puerto Rico oraz Wyspach Dziewiczych USA. To oznacza, że pokrywa ponad 80% populacji i 90% działalności biznesowej w Stanach Zjednoczonych. Usługa ta umożliwia menedżerom oraz mobilnym pracownikom dostęp do zbiorowych systemów informacyjnych oraz bieżącą komunikację z interesariuszami.
Architektura systemu Ardis
Kluczowym elementem architektury systemu jest centralna jednostka, odpowiedzialna za wyznaczanie tras połączeń oraz przekazywanie wiadomości. Do tej jednostki podłączony jest szereg procesorów kontrolujących sieć (NCP), z których każdy zarządza grupą stacji bazowych. Niestety, system ten nie dysponuje tak szerokim zakresem działania jak technologie telefonów komórkowych TDMA czy FDMA. Ardis najlepiej sprawdza się w przypadku niskich szerokości pasm aplikacji nieinteraktywnych, a czas reakcji wynosi około 5 sekund. Limit na kanały jest narzucony przez ustawienia operacyjne, co ogranicza pojemność kanału. Obecnie używany protokół to Motorola RD-LAP (Radio Data Link Access Protocol), który oferuje prędkość transmisji danych na poziomie 19,2 kbit/s przy szerokości kanału wynoszącej 25 kHz. Rzadziej stosowany protokół to MDC-4800, który przy tym samym kanale oferuje wolniejszą transmisję wynoszącą 4800 bit/s. System ten charakteryzuje się współczynnikiem wielokrotnego wykorzystania częstotliwości równym jedności, co oznacza, że sąsiadujące komórki korzystają z tej samej częstotliwości kanałowej. Jest to istotna wada, ponieważ stacje blisko siebie nie mogą pracować równolegle.
Architektura systemu Ardis definiuje protokoły od poziomu górnego, w tym warstwę 4 w mobilnym terminalu. Tak zwany Ojczysty Język Poleceń (NCL) na dnie drugiej warstwy dostarcza mechanizm rozkaz/reakcja, typowy dla wymiany protokołu pomiędzy pakietami modemu (RPM) a komputerem abonenta. RPM wykorzystuje protokół RD-LAP w warstwach 2 i 3, aby uzyskać dostęp do sieci opartej na standardzie X.25.
Architektura komunikacji systemu Ardis
Zarządzanie mobilnością w systemie Ardis jest podobne do CDPD (Cellular Digital Packet Data). Rejestr abonentów macierzystych (HLR) oraz rejestr abonentów gości (VLR) umieszczony w usługach ACCs śledzi lokalizację każdego zarejestrowanego modemu (RPM) w sieci. Gdy tylko RPM stwierdzi, że znajduje się w nowej komórce (poprzez stację bazową), wysyła pakiety rejestracyjne, aktualizując bazę danych sieci. Usługi ACC oraz VLR współpracują z domowym ACC oraz HLR, nakładając na nie wcześniejszą autoryzację do przyznania usług.
Bibliografia
K. David, T. Benkner. Digitale Mobilfunksysteme. Stuttgart, 1996.
Artykuł z magazynu Business Wire, 1 kwietnia 1996.
Business Wire, 12 grudnia 2008.
Linki zewnętrzne