Adrienne von Speyr (urodzona 20 września 1902 w La Chaux-de-Fonds, zmarła 18 września 1967 w Bazylei) była szwajcarską lekarką, mistyczką katolicką, stygmatyczką oraz autorką teologicznych dzieł.
Życiorys
Była córką okulisty, a jej protestancka rodzina z Bazylei miała korzenie sięgające średniowiecza. Matka Adrienne pochodziła z rodziny genewskich jubilerów i zegarmistrzów, lecz traktowała córkę z chłodnym dystansem oraz bez okazywania miłości. W wieku sześciu lat miała swoje pierwsze widzenie, w którym spotkała św. Ignacego Loyolę. W latach szkolnych aktywnie pomagała innym i brała na siebie cudze przewinienia. Letnie wakacje spędzała u wujka w zakładzie dla umysłowo chorych w Waldau, gdzie potrafiła uspokajać nawet bardzo agresywnych pacjentów. Odczuwała, że protestantyzm jest dla niej pusty i martwy, a rozmowy z pastorami były dla niej rozczarowujące. W wieku piętnastu lat miała widzenie Matki Boskiej, co zaowocowało noszeniem niewielkiej rany pod lewą piersią. Jej skłonność do poświęceń zainspirowała ją do podjęcia decyzji o zostaniu lekarzem (wcześniej próbowała studiować ekonomię), co nie spotkało się z aprobatą matki. Ojciec był życzliwszy jej wyborom, co pozwoliło jej ostatecznie ukończyć studia medyczne.
W lecie 1927 roku poznała Emila Dürra, owdowiałego profesora historii na Uniwersytecie w Bazylei, który stał się jej mężem, lecz zmarł w 1934 roku. Z tego udanego małżeństwa miała dwóch synów. W 1936 roku po raz drugi wyszła za mąż, tym razem za Wernera Kaegi (zm. 1979), ucznia i następcę Dürra.
Przed swoją konwersją na katolicyzm, miała trudności z wypowiedzeniem słów Bądź wola twoja!. 1 listopada 1940 roku przyjęła chrzest katolicki. Po nawróceniu, w 1941 roku, zaczęły się jej regularne widzenia, a od 1943 roku zaczęła doświadczać stygmatów. Po początkowym zaskoczeniu, jej rodzina zaakceptowała zmianę wyznania, a z czasem matka nawiązała z nią bliższy kontakt. Wśród jej znajomych znajdowali się m.in. Albert Béguin, Hugo Rahner, Erich Przywara, Henri de Lubac, Reinhold Schneider, Annette Kolb oraz Gabriel Marcel.
W 1940 roku przeszła zawał serca, a wkrótce potem zdiagnozowano u niej cukrzycę i otyłość. Od 1954 roku jej stan zdrowia pogorszył się na tyle, że nie mogła już pracować jako lekarz (od 1931 roku codziennie przyjmowała od 60 do 80 pacjentów, leczyła ubogich bezpłatnie, godziła skłócone małżeństwa oraz odwodziła kobiety od aborcji). W 1964 roku straciła wzrok.
Dogmatyka i objawienia
Dogmatyka von Speyr nie wynikała z doświadczenia naukowego ani studiów, lecz z intensywnego doświadczenia modlitewnego. Była autorką wielu (głęboko erudycyjnych) komentarzy biblijnych, jednak jak twierdził Hans Urs von Balthasar, nie ma dowodów na to, że kiedykolwiek czytała jakąkolwiek książkę egzegetyczną, a jej znajomość literatury religijnej była ograniczona. Czytała z pewnością Listy św. Ignacego oraz dzieła św. Teresy z Ávili, a jej Dzieje duszy zostały przetłumaczone na język niemiecki. Głównie komentowała Pisma św. Jana, Listy św. Pawła, Apokalipsę oraz fragmenty Starego Testamentu. Teksty, które dyktowała, były gotowe do druku bez potrzeby korekty.
Jej objawienia rozpoczęły się w 1941 roku. Co roku, w czasie Wielkiego Tygodnia, przeżywała wydarzenia Męki Chrystusa. Po raz pierwszy stygmaty otrzymała w 1943 roku; były to niewielkie rany, które z czasem stały się prawie niewidoczne, widoczne jedynie w czasie Wielkiego Piątku. Doświadczenia wielkopiątkowe kończyły się około godziny 15:00, po czym następowało doświadczenie określane jako Zstąpienie do Piekieł, które trwało do Niedzieli Wielkanocnej. Po zakończeniu tego stanu, opisywała pobyt Chrystusa w piekle, co zostało opublikowane przez wydawnictwo Johannes Verlag w zbiorze Kreuz und Hölle I z 1972 roku. Piekło opisywała jako miejsce, gdzie nie ma światła wiary, nadziei ani miłości, a także całkowity brak uczestnictwa w życiu Boga. Uważała, że piekło jest summą bezbożności, śmietnikiem stworzenia, oraz miejscem tego, od czego Chrystus uwolnił świat. Widziała tam jedynie bezkresną pustkę, bez ludzi, a jedynie grzechy opadające w dół. Jej doświadczenia wniosły nowe światło do teologicznych dyskusji na temat zamieszkania piekła. Podczas wizji doświadczała również czyśćca, który znajdował się w połowie drogi do piekła. Był on zamieszkany przez grzeszników, którzy z lękiem spoglądali w stronę piekła, obawiając się jego ognia. Piekło natomiast było skrajnie puste i maksymalnie oddalone od Boga.
Życie prywatne
Adrienne miała starszą siostrę, Helenę, oraz dwóch braci: Wilhelma (lekarza) i Teodora (dyrektora jednego z banków w Londynie).
Dzieła
Wybrane publikacje:
- Magd des Herrn (1948) – tematyka maryjna,
- Die Sendung der Propheten (1953) – portrety postaci starotestamentowych,
- Die Beichte (pol. Spowiedź, 1960) – o spowiedzi,
- Das Allerheiligenbuch (1966) – portrety około 250 świętych.
Przypisy
Bibliografia
Adrienne von Speyr, Służebnica Pańska, Jan J. Koźbiał (tłum.), Warszawa: Wyd. Księży Marianów, 1998, ISBN 83-7119-144-8, OCLC 750974825. Brak numerów stron w książce.
Adrienne von Speyr, Spowiedź, W Drodze, Poznań 1993, ISBN 83-7033-002-9.
Adrienne von Speyr, Tajemnica śmierci, Marek M. Węcławski (tłum.), Poznań: W Drodze, 1999, ISBN 83-7033-386-9, OCLC 749622566. Brak numerów stron w książce.