Adrien Louis de Bonnières

Adrien-Louis de Bonnières, książę (od 1776) de Guînes (urodzony 13 kwietnia 1735 w Lille, zmarł 21 grudnia 1806 w Londynie) był francuskim dyplomatą.

Berlin

W 1762 roku przerwał swoją karierę wojskową, aby poświęcić się służbie dyplomatycznej. Wspierali go César Gabriel de Choiseul-Praslin oraz Adrien Maurice de Noailles, bliski przyjaciel Fryderyka Wielkiego, króla Prus. Noailles zaaranżował wyjazd de Bonnièresa do Prus w 1766 roku, a w 1768 roku został on mianowany ambasadorem Francji w Prusach. Jednak szybko stracił łaskę na tamtejszym dworze i już w listopadzie 1769 roku został odwołany z Berlina.

Londyn

Następnie awansowano go na ambasadora w Londynie, gdzie pełnił tę funkcję przez 6 lat (1770–1776), jednak w rzeczywistości jego kadencja obejmowała jedynie okresy: od 27 listopada 1770 do 26 sierpnia 1771, od 13 stycznia 1772 do 31 lipca 1773 oraz od 10 lipca 1775 do 27 lutego 1776.

W odróżnieniu od swoich poprzedników – szkalującego i aroganckiego Châteleta, Guerchy’ego, który zajmował się kontrabandą, oraz Duranda – cieszył się w Londynie doskonałą reputacją, pomimo romansu z Lady Elizabeth Craven.

Proces z sekretarzem

20 kwietnia 1771 roku de Bonnières wytoczył proces swojemu osobistemu sekretarzowi, Barthélemy’emu Tort de la Sonde, oskarżając go o defraudację publicznych środków. Aresztowany Tort stwierdził, że działał na zlecenie de Bonnièresa.

W Paryżu nowy szef MSZ Emmanuel Armand de Vignerot du Plessis, który objął stanowisko 6 czerwca 1771 roku, opowiedział się po stronie sekretarza. Z kolei Maria Antonina wsparła ambasadora. Ludwik XVI powołał komisję radców stanu, która minimalną większością głosów 7 do 6 poparła de Bonnièresa.

Po wygranym procesie Maria Antonina zaczęła obdarzać go swoimi faworami. De Bonnières pozostał ambasadorem, a po powrocie z Londynu królowa nadała mu tytuł księcia de Guînes. W 1784 roku odznaczył go Orderem św. Ducha. Wkrótce otrzymał także biuro w Assemblée des notables. Marszałek Philippe Henri de Ségur mianował go generałem-pułkownikiem przed całą radą wojenną.

Kiedy rozpoczęła się rewolucja francuska, de Bonnières wyemigrował do Anglii, jednak powrócił za czasów Konsulatu (1799). Zmarł w 1806 roku.

Życie prywatne

De Bonnières był dobrze wykształconym dworzaninem, grającym na flecie. W 1778 roku Wolfgang Amadeus Mozart skomponował dla niego i jego córki (grającej na harfie) koncert na flet, harfę i orkiestrę (KV299). Mozart jednak otrzymał tylko połowę wynagrodzenia za swoją pracę dla księcia oraz za 24 lekcje gry na harfie dla jego córki, o czym skarżył się w liście do swojego ojca Leopolda.

Bibliografia

J. Bormans, « Un ambassadeur homme de Cour sous Louis XV : le duc de Guines », Revue d’Histoire diplomatique, 1924, s. 39-60.
C. Dehaudt, Le duc de Guines (1735 – 1806) Un courtisan entre service du roi et affaires au temps des Lumières, Thèse pour l’obtention du grade de docteur de l’Université de Paris IV, grudzień, Bibliothèque des thèses, 1998.
J. Marcadé, L’ambassade à Londres du comte de Guines,
Suzanne Maza, Vie privées, affaires publiques. Les causes célèbres de la France prérévolutionnaire, Paryż, Fayard, 1997, (s. 143–153)
Paul Vauchez, Recueil des instructions aux ambassadeurs et ministres de France depuis le traité de Westphalie jusqu’à la Révolution française, t. III (Angleterre), Paryż, CNRS, 1965, 583 s. (s. 459–479)
Jean de Viguerie, Histoire et dictionnaire du temps des Lumières, Paryż, Robert Laffont, coll. Bouquins, 2003 – ISBN 2-221-04810-5
Paul et Pierrette Girault de Coursac, Marie-Antoinette et le scandale de Guines, Gallimard, 1962.