Adrianus de Jong

Adriaan de Jong – Holenderski Mistrz Szermierki

Adrianus Egbert Willem „Adriaan” „Arie” de Jong (urodzony 21 czerwca 1882 roku w Plantungan, Holenderskie Indie Wschodnie; zmarł 23 grudnia 1966 w Hadze) był holenderskim artylerzystą, szermierzem, który zdobył pięć medali olimpijskich, trzy medale mistrzostw świata oraz osiemnaście tytułów mistrza kraju.

W latach 1910–1928, de Jong zdobył osiemnaście tytułów mistrza Holandii: dziewięć w szpadzie, sześć w szabli i trzy we florecie. Na mistrzostwach w 1924 roku zdobył złote medale we wszystkich trzech turniejach indywidualnych.

Na letnich igrzyskach olimpijskich w Atenach w 1906 roku, de Jong zajął piąte miejsce w szpadzie drużynowej. Dwa lata później, podczas igrzysk w Londynie, uplasował się na dziewiątej pozycji w tej samej konkurencji. W Londynie startował również w szabli, gdzie drużynowo zdobył piąte miejsce, a w rywalizacji indywidualnej odpadł w drugiej rundzie. Na igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie w 1912 roku, zdobył dwa medale. Wraz z George’em van Rossem, Jetze Doormanem, Leonardusem Nardusem i Willemem van Blijenburghem zdobył brąz w szpadzie drużynowej. Kilka dni później, Holendrzy w składzie: Jetze Doorman, Dirk Scalongne, Arie de Jong, Willem van Blijenburgh, Hendrik de Iongh i George van Rossem zajęli trzecie miejsce w szabli drużynowej.

Na igrzyskach olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku zdobył kolejne dwa medale. W składzie: Jan van der Wiel, Arie de Jong, Jetze Doorman, Louis Delaunoij, Willem van Blijenburgh, Salomon Zeldenrust i Henri Wijnoldy-Daniëls zdobył brązowy medal w szabli drużynowej. Dwa dni później de Jong osiągnął trzecie miejsce w turnieju indywidualnym, wygrywając sześć z jedenastu pojedynków w rundzie finałowej. Następnie, w Paryżu w 1924 roku, razem z kolegami z drużyny zdobył brązowy medal w turnieju drużynowym szablistów. Podczas indywidualnego turnieju szablistów na igrzyskach w Paryżu, de Jong walczył w półfinale z Węgrem Sándorem Pósta. Chociaż prowadził trzema punktami, jeden z kibiców spadł z krzesła, co rozproszyło uwagę sędziów. Nie zauważyli oni trafienia Holendra, co mogło zapewnić mu zwycięstwo. Zdezorientowany de Jong ostatecznie przegrał i zajął piąte miejsce, podczas gdy Węgier zdobył złoty medal. W tych igrzyskach pełnił także rolę chorążego reprezentacji Holandii. Uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, gdzie zajął piąte miejsce w szabli drużynowej oraz dziewiąte w rywalizacji indywidualnej. Wystartował także w szpadzie, w której drużynowo zajął piąte miejsce, a indywidualnie odpadł w pierwszej rundzie.

Podczas mistrzostw świata w Ostendzie w 1922 roku (oficjalnie zawody te zaczęto nazywać mistrzostwami świata dopiero w 1937 roku), de Jong zdobył złoty medal w szabli indywidualnej, wyprzedzając Francuza Maurice’a Taillandiera oraz Belga Léona Toma. Na mistrzostwach świata w Hadze w 1923 roku obronił tytuł, zdobywając również srebrny medal w szpadzie, przegrywając jedynie z Wouterem Brouwerem.

De Jong był pierwszym sportowcem w historii, który wystąpił na sześciu igrzyskach olimpijskich: 1906, 1908, 1912, 1920, 1924 oraz 1928.

W wieku 54 lat, de Jong zwyciężył w indywidualnym turnieju szpadzistów na mistrzostwach świata wojskowych w 1936 roku.

Po zakończeniu kariery wojskowej, de Jong pracował jako menadżer indonezyjskiej restauracji w Hadze. Zmarł w wieku 84 lat.

Na jego cześć w Hadze nazwano ulicę jego imieniem – Arie de Jongstraat.