Adriano Gozzini
Adriano Gozzini (ur. 13 kwietnia 1917 we Florencji, zm. 24 września 1994 w Pizie) był włoskim fizykiem eksperymentalnym, związanym z Uniwersytetem w Pizie oraz Scuola Normale Superiore di Pisa.
Życiorys
W 1936 roku rozpoczął studia w Scuola Normale Superiore di Pisa, gdzie w 1940 roku obronił pracę doktorską na temat spektroskopii w podczerwieni, napisaną pod okiem Luigi Pucciantiego. Po tym wydarzeniu został wcielony do wojska, a jego służba obejmowała m.in. Grecję. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku wpadł w ręce niemieckie i trafił do obozu jenieckiego w Dęblinie.
Po zakończeniu II wojny światowej podjął pracę w Instytucie Fizyki Uniwersytetu w Pizie, gdzie od 1959 roku piastował stanowisko profesora. W 1970 roku objął stanowisko dyrektora Laboratorio per lo Studio delle Proprietà Fisiche di Biomolecole e Cellule, a w 1971 roku został dyrektorem Laboratorio di Fisica Atomica e Molecolare CNR w Pizie. Od 1985 roku był profesorem w Scuola Normale Superiore di Pisa, gdzie kierował nowo powstałym laboratorium fizyki atomowej.
Wraz z Marcello Conversim stworzył komorę jonizacyjną, będącą prototypem komory iskrowej. Prowadził badania nad przejściami wielofotonowymi w absorpcji w obszarze mikrofalowym, które były wykrywane metodą pomiaru momentów pędu. Wprowadził także obserwację polaryzacji zespołu atomów, uzyskaną dzięki pompowaniu optycznemu za pomocą zjawiska Faradaya. Był jednym z współodkrywców interferencji stanów kwantowych.
Zaszczyty
W 1971 roku został laureatem Premio Feltrinelli, a w 1981 roku otrzymał Medal Mariana Smoluchowskiego. W 1988 roku uzyskał tytuł doktora honoris causa uniwersytetów w Lille, Clermont-Ferrand i Paryżu. Należał do Accademia dei Lincei (od 1987 roku) oraz Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Liège.
Na jego cześć nazwano jedną z ulic w Pizie.