Adrian z Canterbury

Adrian, pochodzący z Afryki Północnej (urodzony ok. 630, zmarł 9 stycznia około 710 roku), był mnichiem benedyktyńskim oraz opatem w klasztorze zlokalizowanym w pobliżu Neapolu. Jest uznawany za świętego Kościoła katolickiego.

Charakteryzował się głęboką wiedzą na temat Pisma Świętego oraz był biegły w naukach ojców Kościoła. Władał zarówno greką, jak i łaciną. Został wyznaczony przez papieża św. Witaliana na arcybiskupa Canterbury, jednakże odmówił przyjęcia tej godności, uznając się za niegodnego. Proponował jako swojego następcę św. Teodora z Tarsu. Papież zgodził się na tę propozycję, pod warunkiem, że Adrian będzie pełnił rolę doradcy dla Teodora.

Obaj wyruszyli do Brytanii w 668 roku. W trakcie podróży Adrian został uwięziony przez Ebroina, burmistrza Neustrii w Francji, ponieważ pełnił funkcję wysłannika wschodniego cesarza. Teodor kontynuował podróż samodzielnie.

Po uwolnieniu Adrian dotarł do Brytanii, gdzie został mianowany opatem w klasztorze poświęconym świętym Piotrowi i Pawłowi w Canterbury (późniejsze opactwo św. Augustyna). Za jego rządów szkoła klasztorna zyskała renomę, przyciągając wielu studentów z różnych krajów.

W liturgii Kościoła wspomnienie św. Adriana obchodzone jest w dniu jego śmierci oraz 5 marca w Polsce.