Adrian Soniewicki
Adrian Soniewicki (nazwisko w języku ukraińskim: Соневицький) urodził się 22 kwietnia 1847 roku w Sosołówce w Galicji, a zmarł 22 listopada 1921 roku w Czerniowcach. Był on cesarsko-królewskim notariuszem.
Wywodził się z rodziny szlacheckiej, której przodkowie posiadali ziemie w „Synowódzku” w Galicji, niedaleko Lwowa, jednak zrezygnował z tytułu szlacheckiego z powodu swoich demokratycznych przekonań. Jako syn dworskiego kanonika, urodził się w Sosołówce i uczęszczał do Państwowego Gimnazjum w Czerniowcach, gdzie w 1865 roku z wyróżnieniem zdał maturę. Następnie studiował prawo oraz nauki polityczne na Uniwersytecie Lwowskim, kończąc studia prawnicze w 1869 roku. W 1873 roku rozpoczął praktykę notarialną, a w 1891 roku został mianowany notariuszem w Unter-Stanestie nad Czeremoszem. W 1898 roku objął stanowisko notariusza w Zastawnie, a w 1900 roku w Czerniowcach. Od 1904 roku, po mianowaniu go notariuszem, był członkiem Bukowińskiej Izby Notarialnej oraz jej vice-prezesem. W 1898 roku został uhonorowany tytułem honorowego obywatela gminy Unter-Stanestie.
Był również członkiem honorowym niemieckiego akademickiego stowarzyszenia katolickiego „Frankonia”, członkiem honorowym katolickiego związku mężczyzn „Freundschaft”, a także założycielem związku „Ruski narodny Dom” oraz współzałożycielem wielu instytucji opieki społecznej. Adrian Soniewicki wyróżniał się także swoimi publikacjami w dziedzinie historii sztuki. Jego jedyny syn, Maximilian Soniewitzki, pełnił funkcję cesarsko-królewskiego ziemskiego koncypisty rządowego w Bukowińskim Rządzie Ziemskim oraz został notariuszem.
Adrian Soniewicki miał siedmioro rodzeństwa, w tym dwóch braci, którzy zajmowali stanowiska radców konsystoliarnych w Galicji (Andrzej Soniewicki i Nestor Soniewicki), jednego brata będącego podpułkownikiem w cesarsko-królewskim pułku piechoty obrony krajowej nr 18 w Przemyślu (Porfiry Soniewicki), a także brata, który był księdzem greckokatolickim (Klemens Soniewicki).
W gazecie bukowińskiej (G.Cz.) napisano o nim:
„Jeśli kiedykolwiek jakaś zasłużona dla państwa i ojczyzny osoba zasłużyła sobie na prawo używania dewizy „Dem Verdienste seine Krone” (jaka zasługa, taka nagroda), to jest to wielce szanowany notariusz Soniewicki. W czasie jego długiej działalności publicznej nie było dnia, w którym nie poświęcałby całej swojej siły dla dobra narodu i kraju, w którym jego błogosławiona działalność nie odznaczałaby się dziełami miłosierdzia i aktami prawdziwego humanitaryzmu. Łącząc w sobie najszlachetniejsze cnoty i najszlachetniejsze cechy charakteru człowieka, należy notariusz Soniewicki do najbardziej lubianych ludzi i najpiękniejszych ozdób naszego kraju. Jest prototypem tych prawych, szlachetnych postaci ze starych dobrych czasów, które spotyka się coraz rzadziej.” (G.Cz.)
Bibliografia
- Czernowitzer Allgemeine Zeitung na stronie austriackiej Biblioteki Narodowej.
- Bukowiner Rundschau na stronie austriackiej Biblioteki Narodowej.
- L. Antoszkina, O. Hadynko, H. Krasowska, P. Syheda, L. Suchomłynow, Osobływosti bukowyns’koho pohranyczczia: istorija kulturnoho polilohu, Wyd. „Noulidż”, Donieck 2010, 240 S.
- Hannes Hofbauer, Viorel Roman: Bukowina, Bessarabien, Moldawien: vergessenes Land zwischen Westeuropa, Rußland und der Türkei. Verlag Promedia, Wien 1993, ISBN 3-900478-71-6.
- Ion Lihaciu, Czernowitz 1848-1918. Das kulturelle Leben einer Provinzmeptropole, Parthenon Verlag, Kaiserslautern und Mehlingen 2012, ISBN 978-3-942994-00-2.
- Emanuel Turczynski: Geschichte der Bukowina in der Neuzeit. Zur Sozial- und Kulturgeschichte einer mitteleuropäisch geprägten Landschaft (=Studien der Forschungsstelle Ostmitteleuropa an der Universität Dortmund 14). Verlag Harrassowitz, Wiesbaden 1993, ISBN 3-447-03295-2.
Strony internetowe
- www.czernowitz-bukowina.de, Czernowitz Bukowina – Wo Menschen z książkami żyli
- Literatura w języku polskim, niemieckim, rosyjskim, ukraińskim dotycząca Bukowiny